Με το βλέμμα στον ουρανό

22 | Έ χουν περάσει πάνω από εξήντα χρόνια από εκείνο το καλοκαίρι, κι όμως, η θύμησή του μένει ανεξίτηλα χαραγ- μένη βαθιά μες στο μυαλό μου. Σε μια πανέμορφη πραγματικά περιοχή στις πλαγιές του Παρνασσού, χιλιάδες πρόσκοποι απ’ όλο τον κόσμο γιορτάζαμε το Χρυσό Ιωβηλαίο του θεσμού στη χώρα μας μ’ ένα «Τζάμπορι», με μια κατασκήνωση αλλιώτικη από τις άλλες. Τα βράδια ιδιαίτερα ήταν πραγματικά αξέχαστα. Πάνω στον ουρανό τ’ άστρα του Γαλαξία μας σχημάτιζαν τη φωτεινή τους αψίδα που οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ονομάσει «γέφυρα του χρόνου». Κι εκεί, ανάμεσα στους αστερισμούς που είχαμε μάθει πριν από χρόνια κοιτάζοντας τον ουρανό από τις πλαγιές του Παναχαϊκού, βλέπαμε και το Φεγγάρι. Στις πλαϊνές σκηνές είχαν κατασκηνώσει οι πρόσκοποι της Αμερικής, που όπως θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα την εποχή εκείνη, ήταν η καλύτερα εξοπλισμένη ομάδα. Στο άνοιγμα που δημιουργούσαν οι σκηνές τους βρίσκονταν τρία μικρά τηλε- σκόπια στημένα πάνω στα τρίποδά τους, που στα ασυνήθιστα τότε μάτια μας φάνταζαν σαν τεράστιες εξώκοσμες μηχανές. Κι όμως, για τρία συνεχόμενα βράδια κανείς «από τους έχοντες και κατέχοντες» δεν τους έδινε σημασία, γεγονός που έκανε τη λαχτάρα μας ακόμη πιο μεγάλη. Ώσπου στο τέλος δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Κι όπως ήταν φυσικό, κανείς δεν έφερε την παραμικρή αντίρρηση, αλλά αντί- θετα μας έδειξαν με μεγάλη τους χαρά πώς να χρησιμοποιήσουμε το προσοφθάλμιο για να σκοπεύσουμε καλύτερα τον ουρανό.