Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο (Συλλεκτική έκδοση)

32 ΑΛΚΗ ΖΕΗ νω ως κάτω στους τοίχους ξύλινα ράφια γεμάτα βι- βλία κι ένα καρυδένιο τραπέζι –το γραφείο του– γε- μάτο λογής λογής χαρτιά. Έτσι εμείς στο άλλο σπίτι μπορούσαμε να παίζουμε και να φωνάζουμε όσο θέ- λαμε χωρίς να τον ενοχλούμε. Τόση ελευθερία όση έχω νιώσει στη Σάμο δεν την έχω ξανανιώσει ποτέ μου· ούτε μικρή ούτε μεγάλη. Όλη αυτή τη ζωή μας με μικρές παραλλαγές την περι- γράφω στο βιβλίο μου Το καπλάνι της βιτρίνας . Μια εικόνα όμως που δεν ξέρω γιατί –δεν την αναφέρω εκεί– μου έρχεται συχνά στον νου ολοζώντανη: Ο παππούς φοράει μια παλιά βελάδα. Εμείς, εγγό- νια, ανίψια και παρανίψια, ντυμένα με παλιά και ξε- θωριασμένα από τον ήλιο ρούχα. Ο παππούς να πη- γαίνει μπροστά κι εμείς, όλα τα παιδιά τσούρμο από πίσω του, να φτάνουμε στην παραλία και να προχω- ρούμε, να προχωρούμε μέσα στη θάλασσα έτσι με τα ρούχα, κι άμα μας έφτανε το νερό στον λαιμό, να γδυ- νόμαστε και να μένουμε μόνο με το βρακί μας. Ήθελε ο παππούς να εξασκηθούμε ώστε να γδυνό- μαστε μέσα στη θάλασσα, γιατί έτσι που μπαινοβγαί- ναμε στις βάρκες, αν αναποδογύριζε καμιά και βρι- σκόμασταν στο νερό, να μπορούμε να ξαλαφρώσουμε από τα ρούχα και να κολυμπήσουμε ελεύθερα.