Με κλειστά μάτια

ME KΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ | 15 ήθελε πολύ, μα πάρα πολύ να φορέσει Ιούνη μήνα τις κίτρινες γαλότσες του – κι όταν ο Ντόντο έβαζε κάτι στον νου του, ήταν πολύ δύσκολο να του αλλάξεις γνώμη. Και φυσικά τις είχε φορέσει, όπως και το κίτρινο αδιάβροχό του – χωρίς η Βιολέτα, έκπληκτη ακόμη, να μπορέσει να πει κάτι όταν ο Ντόντο άνοιξε την πόρτα να βγει έξω. «Αν αργήσω, μην ανησυχήσεις. Θα είναι μάλλον εξαι- τίας της καταιγίδας» της είπε εκείνος, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Κι εξαιτίας του σχεδίου μου που ελπίζω να πάει όπως θα ήθελα, συμπλήρωσε νοερά, αλλά αυτό δεν το είπε. Κι η αλήθεια είναι ότι ο Ντόντο σπάνια έλεγε όλα όσα σκεφτόταν – κι ας πούμε ευτυχώς γι’ αυτό. Έτσι κι αλλιώς η Βιολέτα είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα κι αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να εμποδίσει τον γιο της να φύγει ή τουλάχιστον να τον ρωτήσει τι εννοούσε με το «καταιγίδα». Όταν επιτέλους βγήκε στο μπροστινό μπαλ- κόνι φωνάζοντάς του να γυρίσει πίσω στο σπίτι, ο Ντόντο είχε ήδη στρίψει στη γωνία του δρόμου και δεν μπορούσε να την ακούσει ή έτσι τουλάχιστον προσποιήθηκε. Η Βιο- λέτα απέμεινε να κοιτάζει κάπως ανακουφισμένη τον καταγάλανο ουρανό. Όταν λίγο αργότερα άρχισαν να μα- ζεύονται τα πρώτα γκρίζα, απειλητικά σύννεφα, ο Ντόντο βρισκόταν ήδη στο μικρό επαρχιακό ιατρικό κέντρο. * * *