Μετά το τέλος

Μ Ε Τ Α Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ 15 ρα. Παιδιά πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους και στην αίθουσα παιχνιδιού, βλέπεις σκόρπια παιχνίδια παντού. Τα μεγαλύτερα κάνουν μαθηματικά με την εκπαιδευτική ομά- δα, οι φυσικοθεραπείες βοηθάνε τα απρόθυμα μέλη τους. Και πάλι ανησυχείς, φυσικά ανησυχείς –Θεέ μου, τι ανη- συχείς, τρέμεις– αλλά… είναι διαφορετικά. Έχει περισσό- τερη φασαρία, περισσότερο φως. Περισσότερη ελπίδα . «Πάλι εδώ;» λέγανε οι νοσοκόμες όταν μας βλέπανε. Το καλοσυνάτο βλέμμα τους συναντούσε το δικό μου, μια δεύτερη συζήτηση στα μάτια μας, πίσω από την ανάλαφρη φλυαρία. Λυπάμαι που συμβαίνει αυτό. Τα πηγαίνετε τόσο καλά. Όλα θα πάνε καλά. «Πρέπει να σ’ αρέσει εδώ, Ντίλαν!» Και το παράξενο είναι ότι όντως του άρεσε. Το πρόσω- πό του φωτιζόταν όταν συναντούσε γνώριμους ανθρώπους, κι αν τον κρατούσαν τα πόδια του, διέσχιζε τρέχοντας τον διάδρομο ως την αίθουσα παιχνιδιού και έβρισκε το μεγά- λο κουτί με τα τουβλάκια Duplo, κι αν τον έβλεπες από μακριά, προσηλωμένο στο πυργάκι του, δεν θα καταλά- βαινες ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο. Από κοντά θα το καταλάβαινες. Από κοντά θα έβλεπες μια καμπύλη σαν γάντζο κρεμάστρας στην αριστερή πλευ- ρά του κεφαλιού του, εκεί όπου οι χειρουργοί τον άνοιξαν και αφαίρεσαν ένα κομμάτι οστού ώστε να φτάσουν στον όγκο. Από κοντά θα έβλεπες τους κύκλους κάτω από τα μάτια του και τον χαρακτηριστικό κιτρινιάρικο τόνο του δέρματος που του λείπουν ερυθρά αιμοσφαίρια. Από κο- ντά, αν περνούσες δίπλα μας στον δρόμο, θα μόρφαζες άθελά σου.