Μετά το τέλος

Μ Ε Τ Α Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ 13 τρίχρονος γιος μας έκανε τους γύρω του να χαμογελάνε ξανά. «Μπορώ να τον αγγίξω;» Κοιτάζω στην άλλη άκρη, εκεί όπου βρίσκεται το και- νούργιο παιδί, εκεί όπου η μητέρα του, αγχωμένη και αβέ- βαιη, περιφέρεται δίπλα στο κρεβάτι του γιου της. «Φυσικά». Η προϊσταμένη νοσοκόμα, η Σέριλ, χαμογελάει ενθαρ- ρυντικά. «Κράτα το χέρι του, αγκάλιασέ τον. Μίλα του». Υπάρχουν πάντα τουλάχιστον δύο νοσοκόμες εδώ και εναλλάσσονται συνέχεια, αλλά η Σέριλ είναι η αγαπημένη μου. Έχει έναν τρόπο να σε καθησυχάζει, που πιστεύω ότι οι ασθενείς της βελτιώνονται απλώς και μόνο χάρη στην παρουσία της. Υπάρχουν τρία παιδιά σε αυτό το δωμάτιο: η Ντάρσι Μπράντφορντ, οχτώ μηνών, ο Ντίλαν μου και το καινούρ- γιο αγοράκι. Το όνομα Λίαμ Σλέιτερ είναι γραμμένο με μαρκαδόρο στην κάρτα που είναι κολλημένη στο κάτω μέρος του κρε- βατιού του. Αν τα παιδιά είναι αρκετά καλά όταν εισάγο- νται στην εντατική, διαλέγουν ένα αυτοκόλλητο ζωάκι. Όπως και στον βρεφονηπιακό του Ντίλαν, για τις ταμπε- λίτσες πάνω από τις κρεμάστρες. Εγώ διάλεξα μια γάτα για λογαριασμό του. Τις λατρεύει τις γάτες. Τις χαϊδεύει πολύ απαλά και ανοίγει διάπλατα τα μάτια σαν να είναι η πρώτη φορά που πιάνει κάτι τόσο μαλακό. Κάποτε τον είχε γρα- τζουνίσει ένας μεγάλος πορτοκαλής γάτος και είχε ανοίξει διάπλατα το στόμα του από το σοκ και την απογοήτευση,