Μετά το τέλος

C L A R E M A C K I N T O S H 12 οτιδήποτε στον κόσμο και σκέφτηκα ότι η ζωή δεν θα μπο- ρούσε να είναι πιο τέλεια. Από κάπου στην πτέρυγα ακούγεται ένα σιγανό βογκη- τό · ένα μουρμουρητό από έναν γονιό που ξενυχτά όπως εγώ. Ακούω το τρίξιμο λαστιχένιων παπουτσιών στον διά- δρομο, και τις μπουρμπουλήθρες από τον ψύκτη καθώς βγάζει μια δόση νερού, κι ύστερα τα παπούτσια το πηγαί- νουν στην πτέρυγα. Ακουμπάω απαλά το χέρι μου στο μέτωπο του Ντίλαν και το χαϊδεύω προς τα πάνω. Τα μαλλιά του ξαναβγαίνουν, ξανθές τούφες, όπως όταν ήταν μωρό, και αναρωτιέμαι αν θα είναι πάλι κατσαρά. Αναρωτιέμαι αν θα ξαναγίνουν κα- στανά όπως όταν έγινε δύο. Χαϊδεύω τη μύτη του, προσέ- χοντας να μην αγγίξω το στενό σωληνάκι που μπαίνει από το ένα ρουθούνι και καταλήγει στο στομάχι του. Ο ενδοτραχηλικός σωλήνας είναι πιο φαρδύς από τον καθετήρα σίτισης. Είναι τοποθετημένος ανάμεσα στα χείλια του Ντίλαν και τα πιέζει, τον κρατάνε στη θέση του δύο φαρδιές ταινίες, μία στο πιγούνι και μία πάνω από τα χείλια. Τα Χριστούγεννα είχαμε φέρει τα αυτο- κόλλητα μουστάκια που βρήκαμε στα χριστουγεννιάτικα κράκερς * μας και διαλέξαμε το πιο κατσαρό, το πιο εντυ- πωσιακό για τον Ντίλαν. Και για λίγες μέρες, μέχρι που η ταινία βρόμισε και έπρεπε να την αλλάξουμε, ο σχεδόν * Στολίδια για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι που περιέχουν γλυκά, ή αστεία μηνύματα. Πρόκειται για ρολά τυλιγμένα με διακοσμητικό χαρτί τα οποία, όταν τραβηχτούν, δημιουργούν έναν μικρό κρότο.