Μετά το τέλος

11 Ε Ν Α ΠΙΠ Ο Ντίλαν ήταν έξι ωρών όταν πρόσεξα ένα σημαδάκι πίσω από το αριστερό του αυτί όσο ένα δακτυλικό αποτύπωμα. Ήμουν ξαπλωμένη στο πλάι, τον παρατηρούσα, και με το ελεύθερο χέρι μου αγκάλιαζα προστατευτικά το κορμάκι του. Παρατηρούσα τα τέλεια χείλια του να τρεμουλιάζουν σε κάθε ανάσα, κι έπειτα το βλέμμα μου συνέχιζε στα μά- γουλά του και στις έλικες του αυτιού που ακόμη ήταν πολύ νωρίς για να έχουν σχηματιστεί πλήρως. Και τότε είδα ένα σημαδάκι, στο χρώμα του γαλακτερού τσαγιού, και χαμο- γέλασα, γιατί έβλεπα κάτι τελείως καινούργιο και ταυτό- χρονα γνώριμο. «Πήρε το εκ γενετής σημάδι σου». Το έδειξα στον Μαξ, που είπε σίγουρα είναι δικός μου τότε , και η κούραση και η ευφορία μάς έκανε να γελάσουμε τόσο πολύ, που η νοσοκόμα έσκυψε το κεφάλι της ανάμε- σα στις κουρτίνες και ρώτησε προς τι η φασαρία. Και όταν έφυγε ο Μαξ και χαμήλωσαν τα φώτα, άγγιξα με το ακρο- δάχτυλό μου το σημάδι του γαλακτερού τσαγιού που ένω- νε τους δύο ανθρώπους που αγαπούσα περισσότερο από