Μετά το τέλος

Μ Ε Τ Α Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ 27 Νέα Υόρκη – το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού προτού επιστρέψει σπίτι. Κάποτε ήξερα τι ώρα ήταν οπουδήποτε στον κόσμο. Νέα Υόρκη, Τόκιο, Ελσίνκι, Σίδνεϊ. Μπορού- σα να προτείνω μέρη για φαγητό, να σου πω τον δείκτη συναλλάγματος, να σου προτείνω ένα καλό ξενοδοχείο. Το προσωπικό στην πρώτη θέση δεν βρίσκεται εκεί απλώς για να σερβίρει ποτά και να παπαγαλίζει την ενημέρωση ασφα- λείας. Είμαστε γραμματείς, σεφ, ξεναγοί. Θυρωροί σε πε- ντάστερο ξενοδοχείο. Και όταν η δουλειά σταματούσε, άρχιζε το πάρτι. Χορός, ποτό, τραγούδι… Όποτε μου λείπουν οι παλιές καλές μέρες, θυμάμαι για- τί έφυγα. Όταν γεννήθηκε ο Ντίλαν δεν μπορούσα να αντε- πεξέλθω στις ώρες των μεγάλων ταξιδιών, εφόσον ο Μαξ έλειπε τόσο πολύ, έτσι αντάλλαξα την κομψή μπλε στολή μου με κακόγουστο πολυέστερ, και τις πολυτελείς στάσεις με φτηνά ταξίδια στο Μπένιντορμ. Την πλήρη απασχόλη- ση με μερική. Δεν τρελαινόμουν, αλλά δεν είχε σημασία. Βόλευε για τον Ντίλαν. Για την οικογένειά μας. Και μετά, όταν ο Ντίλαν αρρώστησε, σταμάτησα. Όλα σταμάτησαν. Τώρα η δουλειά μου είναι η εντατική παίδων. Είμαι εκεί στις εφτά, προτού ο πρωινός ήλιος φωτίσει το πάρκο, και φεύγω πολλή ώρα αφότου νυχτώσει, πολλή ώρα αφότου έχει ξεκινήσει η νυχτερινή βάρδια. Στα μισά του πρωινού κάνω μια βόλτα στο προαύλιο του νοσοκομείου, και άλλη μία το μεσημέρι, τρώω τα σάντουίτς μου στην αίθουσα των γονιών και την υπόλοιπη ώρα κάθομαι δίπλα στον Ντίλαν. Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα τα ίδια. Επάνω, ανοίγω την τηλεόραση. Όταν λείπει ο Μαξ το