Μετά το τέλος

C L A R E M A C K I N T O S H 26 Ανοίγω την πόρτα της τραπεζαρίας και στηρίζομαι στο κατώφλι. Αυτό θα είναι το καινούργιο δωμάτιο του Ντίλαν. Το μικρό γαλανόλευκο παιδικό δωμάτιο επάνω ήταν ήδη πολύ μωρουδίστικο για ένα δίχρονο που ενδιαφερόταν πιο πολύ για το ποδόσφαιρο απ’ ό,τι για τον Πίτερ Ράμπιτ. Τέτοια εποχή πέρσι συζητούσαμε να αλλάξουμε τη διακό- σμηση. Τέτοια εποχή πέρσι. Μοιάζει με άλλη ζωή και κλείνω τα μάτια μου σφιχτά σε όλα τα αν που είναι στραμμένα πάνω μου σαν δάχτυλα που κατηγορούν. Αν το είχες προσέξει νωρίτερα; Αν είχες εμπιστευτεί το ένστικτό σου; Αν δεν είχες ακούσει τον Μαξ; Ανοίγω τα μάτια μου και ξεχνιέμαι με πρακτικά πράγ- ματα. Ο Ντίλαν κοντεύει τα τρία. Είναι ελαφρύς, αλλά σε μερικά χρόνια θα είναι πολύ βαρύς για να τον ανεβάζουμε για ύπνο. Στην τραπεζαρία υπάρχει χώρος για αναπηρικό καροτσάκι, ειδικό κρεβάτι, έναν ανυψωτήρα, αν χρεια- στούμε. Φαντάζομαι ένα κρεμαστό παιχνίδι με λαμπερά CD πάνω από το κρεβάτι του Ντίλαν, ουράνια τόξα να χο- ρεύουν στο ταβάνι. Κλείνω την πόρτα και παίρνω το τσάι μου στο κρεβάτι. Στέλνω ένα μήνυμα στον Μαξ. Καλή μέρα σήμερα – μετρήσεις σταθερές, καμία ένδειξη λοίμωξης. Το παιδί μας είναι μαχητής! Ας ελπίσουμε για αύριο x Είμαι πολύ κουρασμένη για να σκεφτώ τη διαφορά ώρας, ή αν ο Μαξ θα έχει ήδη φύγει από το Σικάγο για τη