Μετά το τέλος

Μ Ε Τ Α Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ 25 λίγο έξω από το Λίμινγκτον. Επισκέπτονται τον Ντίλαν τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα, αλλά η μαμά πέρα- σε απανωτά κρυολογήματα, έτσι αποφάσισαν ότι θα ήταν καλύτερα να μείνουν μακριά από την εντατική παίδων για λίγο. Παρ’ όλα αυτά, κάθε λίγες μέρες ένας από τους δύο, ή και οι δύο, εξακολουθεί να κάνει τη δίωρη διαδρομή ως το Λίμινγκτον και πίσω, για να βεβαιωθεί ότι η κόρη τους και ο αγαπημένος τους γαμπρός τρώνε τουλάχιστον. Οι γονείς μου ερωτεύτηκαν τον Μαξ σχεδόν τόσο γρή- γορα όσο κι εγώ. Η μαμά γοητεύτηκε από την προφορά του. Ο μπαμπάς από τον σοβαρό τρόπο που υποσχέθηκε ότι θα φροντίζει τη μοναχοκόρη τους. Καθώς οι συγγενείς του Μαξ ήταν στην Αμερική, η μαμά μου ανέλαβε να φρο- ντίζει και τους δυο μας. Είναι πολύ αργά για να φάω, έτσι βάζω τα λαζάνια στην κατάψυξη μαζί με τα άλλα, και φτιάχνω ένα τσάι να πάρω στο κρεβάτι. Κοντοστέκομαι στον διάδρομο και κοιτάζω ολόγυρα στο αμυδρό φως που έρχεται από την κουπαστή. Φαινόταν υπερβολικό να αγοράσουμε ένα σπίτι με τέσσερα δωμάτια ενώ χρειαζόμασταν μόνο δύο. Ο Μαξ όμως έλεγε ότι φροντίζαμε για το μέλλον. «Μπορεί να κάνουμε τόσα παιδιά, που να φτιάξουμε ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα». «Αρκεί ένα προς το παρόν!» έλεγα γελώντας, καθώς μου φαινόταν δύσκολο να φανταστώ τον Ντίλαν ως οτιδήποτε άλλο εκτός από μια κοιλιά τόσο τεράστια, που είχα να δω τα πόδια μου για βδομάδες. Αρκεί ένα. Μου κόβεται η ανάσα.