Μετά το τέλος

Μ Ε Τ Α Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ 23 μηνιαίο εισιτήριο τον Νοέμβριο και ξανά τον Δεκέμβριο, αλλά όταν ήρθε ο Ιανουάριος και στεκόμουν δίπλα στο γραφείο με το πορτοφόλι στο χέρι δεν άντεχα να ζητήσω άλλον έναν μήνα πάρκινγκ. Μου φαινόταν τόσο… ηττοπα- θές . Δεν θα ήμασταν εδώ άλλες τέσσερις εβδομάδες, σω- στά; Εφόσον ο Ντίλαν ήταν πολύ πιο σταθερός. Η άσφαλτος λαμπυρίζει από την πάχνη. Ξύνω τον πάγο από το παρμπρίζ με τη θήκη ενός CD της Αρίθα Φράνκλιν και ανάβω τη θέρμανση στο τέρμα, ώσπου τα τζάμια να ξεθαμπώσουν. Όταν μπορώ να δω πια, έχει τόση ζέστη που ανοίγω το παράθυρο για να μη με πάρει ο ύπνος. Η διαδρομή για το σπίτι παίρνει λίγο περισσότερο από μία ώρα. Το νοσοκομείο προσφέρει διαμονή για γονείς – τρία μικρά διαμερίσματα με κουζινάκια που είναι σαν και- νούργια, γιατί ποιος σκέφτεται να μαγειρέψει όταν έχει παιδί στην εντατική; Μείναμε εκεί το μεγαλύτερο μέρος του Νοεμβρίου αλλά μετά ο Μαξ έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά και ο Ντίλαν ήταν σε κατάσταση κρίσιμη μεν, σταθε- ρή δε , και μου φάνηκε πιο σωστό να αφήσω το διαμέρισμα για κάποιον που το χρειαζόταν περισσότερο. Δεν με πει- ράζει η απόσταση. Βάζω μια από τις εκπομπές που ακούω και πριν το καταλάβω έχω φτάσει στο δρομάκι του γκαράζ. Ακούω το Μεγαλώνοντας την Μπι, ένα podcast που ηχο- γραφεί μια μαμά η οποία ακούγεται πάνω κάτω στην ηλικία μου. Δεν ξέρω το όνομα της Μπι, μόνο ότι έχει δύο αδέλ- φια, ότι της αρέσουν τα βελούδινα μαξιλάρια, να ακούει πιάνο, και ότι πάσχει από βαριά αναπηρία. Εδώ και μερικές εβδομάδες ξέρουμε ότι ο Ντίλαν έχει