Μετά το τέλος

C L A R E M A C K I N T O S H 20 «Το Wicked , νομίζω». «Α, υπέροχα! Το είδα με την Ίμοτζεν Σινκλέρ στον ρόλο της Γκλίντα. Θα ξετρελαθούν». Η οχτώ μηνών Ντάρσι έχει μηνιγγίτιδα. Ή μάλλον είχε μηνιγγίτιδα. Άλλος ένας λόγος που οι γονείς της περνάνε ένα σπάνιο βράδυ εκτός της εντατικής παίδων. Επιτέλους, τα χειρότερα πέρασαν. «Κι ο δικός μου άντρας λείπει» λέω στη Νίκι. «Ταξιδεύει πολύ για τη δουλειά του». Στρέφομαι στον Ντίλαν. «Ο μπα- μπάς θα χάσει τη μεγάλη σου μέρα, ε;» «Τα γενέθλιά του;» «Καλύτερα από γενέθλια». Αγγίζω το ξύλινο μπράτσο της καρέκλας μου, μια ενστικτώδης χειρονομία που πρέπει να κάνω εκατό φορές την ημέρα. Σκέφτομαι όλους τους γονείς που κάθισαν σε αυτή την καρέκλα πριν από μένα, τα αθέατα αγγίγματα από αθέατα δάχτυλα. «Ο Ντίλαν θα βγει από τον αναπνευστήρα αύριο». Κοιτάζω τη Σέριλ. «Έχουμε δοκιμάσει μερικές φορές, αλλά το μαϊμουδάκι… Ας ελπίσουμε, ε;» «Ας ελπίσουμε» λέει η Σέριλ. «Είναι μεγάλη πρόοδος;» ρωτάει η Νίκι. Χαμογελάω πλατιά. «Η μεγαλύτερη». Σηκώνομαι. «Ωραία, αγάπη μου, φεύγω». Είναι παράξενο στην αρχή να μιλάς έτσι με άλλες οικογένειες γύρω σου. Νιώθεις αμή- χανα. Όπως όταν κάνεις ένα τηλεφώνημα μέσα σε έναν ενιαίο χώρο εργασίας ή όπως όταν πηγαίνεις γυμναστήριο πρώτη φορά και νομίζεις ότι όλοι σε κοιτάζουν. Κανείς φυσικά δεν ασχολείται, είναι πολύ απασχολημένοι με τα