Μετά το τέλος

C L A R E M A C K I N T O S H 18 υπάρχουν τριάντα περίπου τετράγωνα κομμάτια στην τσά- ντα μου, σε διαφορετικές αποχρώσεις του κίτρινου, για να τα ράψω όλα μαζί όταν θα είναι αρκετά ώστε να σκεπάσουν ένα κρεβάτι. Υπάρχουν πολλές ώρες να γεμίσεις όταν είσαι γονιός στην εντατική παίδων. Στην αρχή έφερνα βιβλία από το σπίτι, αλλά κατέληγα να διαβάζω την ίδια σελίδα δέκα φορές και να μην έχω ακόμη ιδέα τι γίνεται στο βιβλίο. «Τι τάξη πάει ο Λίαμ;» Δεν ρωτάω ποτέ γιατί ένα παιδί είναι στο νοσοκομείο. Ακούς κάποια πράγματα και συχνά σου λένε οι γονείς, αλλά δεν ρωτάω ποτέ. Προτιμώ να ρωτάω για το σχολείο ή τι ομάδα είναι. Να ρωτάω ποια ήταν πριν αρρωστήσουν. «Πρώτη. Είναι ο πιο μικρός στην τάξη». Το κάτω χείλος της Νίκι τρέμει. Σε μια σακούλα στα πόδια της είναι πα- ραχωμένο ένα μπλε σχολικό πουλόβερ. Ο Λίαμ φοράει τη ρόμπα του νοσοκομείου που του έβαλαν όταν έγινε η ει- σαγωγή. «Μπορείς να φέρεις πιτζάμες. Σου επιτρέπουν να φέ- ρεις ρούχα, φρόντισε όμως να βάλεις ετικέτες, επειδή χά- νονται». Η Σέριλ χαμογελάει λοξά. « Έχουμε ήδη πολλή δουλειά για να ψάχνουμε κι ένα κοντομάνικο που χάθηκε, ε;» Μιλάω δυνατά, απευθύνο- ντας την ερώτησή μου και στον Άαρον και τη Γιν, τους άλλους δύο νοσηλευτές που έχουν βάρδια. «Σίγουρα έχουμε πολλή δουλειά». Η Γιν χαμογελάει στη Νίκι. «Καλά λέει η Πιπ, φέρτε, σας παρακαλώ, ρούχα από το σπίτι, ίσως κι ένα αγαπημένο παιχνίδι. Ιδανικά κάτι που