Μετά το τέλος

Μ Ε Τ Α Τ Ο Τ Ε Λ Ο Σ 17 «Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να εμφανιστούν συ- μπτώματα μήνες μετά. Οξυγόνο, παρακαλώ». Αυτό το τε- λευταίο το είπε στη νοσοκόμα, που ήδη ξετύλιγε μια μάσκα. Δυο μέρες αργότερα ο Ντίλαν μεταφέρθηκε στην εντα- τική παίδων, με αναπνευστήρα. Η ατμόσφαιρα στη μονάδα εντατικής θεραπείας παίδων είναι διαφορετική. Όλα είναι ήσυχα. Σοβαρά. Το συνηθί- ζεις. Τα πάντα μπορείς να συνηθίσεις, αλλά δεν παύει να είναι δύσκολο. Η Νίκι σηκώνει τα μάτια και ακολουθώ το βλέμμα της μέχρι εκεί όπου σταματάει, στον Ντίλαν, και για ένα δευ- τερόλεπτο βλέπω τον γιο μου μέσα από τα μάτια της. Βλέ- πω το χλωμό, ιδρωμένο δέρμα, τους καθετήρες και στα δύο μπράτσα, και τα σωληνάκια που διασχίζουν το γυμνό του στήθος. Βλέπω τα μαλλιά του, λεπτά και ανομοιόμορ- φα. Τα μάτια του τρεμοπαίζουν κάτω από τα βλέφαρα, όπως μια νυχτοπεταλούδα όταν την κλείνεις στις χούφτες σου. Η Νίκι κοιτάζει επίμονα. Ξέρω τι σκέφτεται, αν και δεν θα το παραδεχόταν ποτέ. Κανείς μας δεν θα το παρα- δεχόταν. Σκέφτεται: Ας είναι πιο άρρωστο αυτό το παιδί από το δικό μου. Με βλέπει που την κοιτάζω και κοκκινίζει, χαμηλώνει το βλέμμα στο πάτωμα. «Τι πλέκεις;» λέει. Δυο βελόνες ξεπροβάλλουν από ένα κουβάρι κατακίτρινο νήμα στην τσάντα στα πόδια μου. «Μια κουβέρτα. Για το δωμάτιο του Ντίλαν». Σηκώνω και δείχνω ένα ολόκληρο τετράγωνο. «Ή αυτό θα έκανα ή κασκόλ. Μόνο ίσιες γραμμές ξέρω να κάνω». Πρέπει να