Μετά το τέλος

C L A R E M A C K I N T O S H 16 Εδώ, στην παιδική πτέρυγα, κανείς δεν μόρφαζε. Ο Ντίλαν ήταν ένα από τα δεκάδες παιδιά που έφεραν τις πληγές ενός πολέμου που δεν είχε κερδηθεί ακόμη. Ίσως γι’ αυτό του άρεσε εδώ: ταίριαζε. Κι εμένα μου άρεσε. Μου άρεσε το συρταρωτό κρεβάτι μου δίπλα στου Ντίλαν, όπου κοιμόμουν καλύτερα απ’ ό,τι στο σπίτι, γιατί εδώ αρκεί να πατούσα ένα κουμπί και κά- ποιος ερχόταν τρέχοντας. Κάποιος που δεν θα πανικοβαλ- λόταν αν ο Ντίλαν είχε βγάλει τον καθετήρα Hickman. Κάποιος που θα με καθησύχαζε ότι τα έλκη στο στόμα του θα έκλειναν με τον καιρό, που θα χαμογελούσε ευγενικά και θα μου έλεγε ότι οι μώλωπες ήταν πολύ φυσιολογικοί μετά τη χημειοθεραπεία. Κανείς δεν έπαθε πανικό την τελευταία φορά που πά- τησα το κουμπί, αλλά δεν χαμογέλασαν κιόλας. «Πνευμονίτιδα» είπε η γιατρός. Ήταν εκεί στον πρώτο κύκλο χημειοθεραπείας, όταν ο Μαξ κι εγώ προσπαθού- σαμε να μην κλάψουμε και λέγαμε ο ένας στον άλλο δείξε θάρρος για τον Ντίλαν , και από τότε τη βλέπαμε σε κάθε κύ- κλο – μια σταθερά τους τέσσερις μήνες που είχαμε περάσει μπαινοβγαίνοντας στο νοσοκομείο. «Η χημειοθεραπεία μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή στους πνεύμονες – γι’ αυτό δυσκολεύεται να αναπνεύσει». «Μα ο τελευταίος κύκλος ήταν τον Σεπτέμβριο». Βρι- σκόμασταν στα τέλη Οκτωβρίου. Ό,τι είχε απομείνει από τον όγκο μετά την επέμβαση δεν μεγάλωνε, είχαμε τελειώ- σει τη χημειοθεραπεία, ο Ντίλαν θα έπρεπε να πηγαίνει καλύτερα, όχι να χειροτερεύει.