Μετά την απόλυση

Μ Ε Τ Α Τ Η Ν Α Π Ο Λ Υ Σ Η 13 Αυτή τη φορά έπιασε. Βυθίστηκε απαλά στο κρεβάτι, ακου­ μπώντας το κεφάλι στο μαξιλάρι της. Πήγε προς το κρεβάτι και κοίταξε τη γυναίκα με την οποία ήταν παντρεμένος τριάντα ολόκληρα χρόνια. Ήταν όμορφη με έναν απλό, φυσικό τρόπο που οι άλλες γυναίκες πιθανότατα φθονούσαν, και ο ίδιος πιθανότατα θεωρούσε δεδομένο. Καθώς την έβλεπε να κοιμάται με το πρόσωπο γαλήνιο, τα μάτια κλει­ στά, ένιωσε μια αίσθηση απώλειας, και μια σκιά μελαγχολίας τον πλάκωσε. Έμεινε ασάλευτος προσπαθώντας να καταλάβει τι του συνέβαινε, αλλά η αίσθηση υποχώρησε. Τράβηξε το σεντόνι και σκέπασε τους ώμους της, έπειτα ντύ­ θηκε ήσυχα και κατέβηκε κάτω. Ενώ περίμενε τον Άντζελο, τον οδηγό του, στάθηκε δίπλα στο παράθυρο και κοίταξε έξω. Η γει­ τονιά ήταν σκοτεινή, ήσυχη, ακίνητη, και ο Τσάρλι άφησε αυτή την ερημιά να τον τυλίξει, να τον αγκαλιάσει. Στο γυμνάσιο ήταν στην ομάδα κολύμβησης, στις καταδύσεις, και παρομοίασε αυτή τη στιγμή με κείνη που στεκόταν στον βατήρα με τα χέρια στο πλάι ενώ τα πάντα κάτω από τα πόδια του βρίσκονταν εν αναμονή. Στεκόταν εκεί τυλιγμένος σ’ αυτή την ακινησία, ώσπου άκουσε τον Άντζελο να σταματάει μπροστά στο σπίτι και είδε τα φώτα της λιμουζίνας να παλεύουν με το σκοτάδι. Ύστερα, πήρε τον χαρτοφύλακά του και κοίταξε το ρολόι του. Να και μια φορά που ο Άντζελο είχε έρθει ακριβώς στην ώρα του. Ήταν τέσσερις το πρωί.