Μετά την απόλυση

J I M K O K O R I S 32 «Εγώ δεν πήρα τίποτα». Η Τζόρτζια ανασάλεψε στην καρέκλα της. «Ε, μπορεί να το ξέχασε». Ο Τσάρλι σηκώθηκε. «Αυτός δεν ξεχνάει ποτέ. Πού είναι;» «Στο γραφείο του ακόμη, φαντάζομαι, με τον Χέλμουτ». Κάθισε πάλι κάτω. Μετά ξανασηκώθηκε. «Ε, λοιπόν, αυτά είναι μαλακίες. Τι κάνουν εκεί μέσα; Όχι, πες μου, τι διάολο κάνουν;» Κοπάνησε το γραφείο για τρίτη φορά εκείνο το πρωί. Η Τζόρτζια σηκώθηκε. «Πού πας;» τον ρώτησε. Ο Τσάρλι στεκόταν απολύτως ακίνητος όταν του έκανε την ερώτηση. Δεν είχε ακόμη σκοπό να πάει πουθενά. Αλλά τότε συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να πάει να βρει τον Μάρκεν και τον Χέλμουτ. Η καρδιά του κάλπαζε. «Πάω να τους βρω». «Να τους βρεις;» «Ναι». Πέρασε με μια γρήγορη κίνηση δίπλα απ’ το γραφείο και πήγε προς την πόρτα. Με το χέρι στο πόμολο, γύρισε και κοίταξε την Τζόρτζια ακόμα μια φορά προτού φύγει. «Πες σε όλους ότι το πρωινό μίτινγκ ισχύει κανονικά, στην ώρα του». Το είπε με κύρος και βαθιά φωνή. Η Τζόρτζια ξεροκατάπιε, με τα μάτια ορθάνοιχτα. Όταν άνοιξε την πόρτα, ένας ψηλός αδύνατος άνδρας στεκό­ ταν απέξω. Φορούσε ένα άσχημο, γαριασμένο κοντομάνικο πουκάμισο και στενή μαύρη γραβάτα. Ο Τσάρλι, που δεν είχε ξαναδεί αυτό τον άνθρωπο ποτέ, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κοιτούσε κατάματα το ίδιο του το μέλλον. «Ο κύριος Μπέικερ;» ρώτησε εκείνος. Είχε απαλή φωνή με μια υποψία βρετανικής προφοράς. «Εσείς ποιος είστε;» «Λέγομαι Νεντ Μέγερς». Ο Τσάρλι έμεινε να τον κοιτάζει για λίγο. Υπέθεσε ότι ήταν από το τμήμα αλληλογραφίας.