Μετά την απόλυση

J I M K O K O R I S 24 « Τι πράγμα;» «Είπε ότι θα σε φωνάξει όταν ξυπνήσεις. Μου είπε να σου πω να τον περιμένεις εδώ». «Να τον περιμένω εδώ». Ο Τσάρλι ένιωσε ένα απρόσμενο και ξαφνικό κύμα θυμού και ταπείνωσης. Δεν είχε τίποτα να κρύψει από τον Χέλμουτ, δεν είχε να ντρέπεται για τίποτα. «Ξέρει πόσο σκληρά δουλεύω; Ξέρει ότι κοιμάμαι τέσσερις ώρες κάθε νύχτα; Το ξέρει;» Η Τζόρτζια σάστισε. Συνέχιζε να σφίγγει τα χέρια της. «Δεν είμαι σίγουρη. Τι να σου πω, δεν ξέρω. Δεν έγινε τέτοια κουβέ­ ντα, εδώ που τα λέμε». «Το ξέρει ότι δουλεύω όλα τα Σαββατοκύριακα τους τελευ­ ταίους έξι μήνες, ότι δεν έχω πάει διακοπές από τότε που ήρθα εδώ πέρα; Το ξέρει ότι… ότι έχω βγάλει… μια ελιά; Το ξέρει αυτό;» «Ελιά;» «Ναι. Ελιά!» «Έχεις βγάλει ελιά;» «Ναι!» «Πού;» Ο Τσάρλι σώπασε. Δεν ήταν σίγουρος πού ήταν η ελιά. «Είναι… είναι μετακινούμενη. Αλλάζει θέσεις». «Έχεις μια ελιά που αλλάζει θέσεις;» «Είναι… ωχ, άσ’ το, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Είναι πολύ σοβαρό θέμα για να το συζητήσουμε τώρα». Πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να θυμηθεί αν ο Λίνκολν, στα χρό­ νια που ήταν πρόεδρος, είχε συλληφθεί να κοιμάται πάνω στο γραφείο του και, αν ναι, πώς είχε αντιδράσει. «Γιατί λες να πήρε τη φωτογραφία;» «Δεν ξέρω, Τσάρλι, είπε κάτι, νομίζω στα γερμανικά, δεν είμαι σίγουρη. Έπειτα ροχάλιζες και δεν μπορούσα ν’ ακούσω και πολύ καλά». «Ροχάλιζα! Χριστέ μου!» Ο Τσάρλι έφερε το χέρι στην καρδιά