Μετά την απόλυση

Μ Ε Τ Α Τ Η Ν Α Π Ο Λ Υ Σ Η 23 Ο Τσάρλι σταμάτησε να αναπνέει. «Ο Χέλμουτ; Ο Χέλμουτ είναι εδώ, στο Σικάγο; Κιόλας; Πότε;» «Πριν από ένα λεπτό. Πριν από εξήντα δευτερόλεπτα». «Τι θα πει εδώ; Πού ήταν δηλαδή;» Η φωνή του Τσάρλι είχε αρχίσει να δυναμώνει. Τα μάτια της Τζόρτζια μεγάλωσαν. «Εδώ, Τσάρλι. Ήταν εδώ πέρα, στο γραφείο σου». Αυτή την τελευταία πρόταση, την είπε ψιθυριστά. «Στο γραφείο μου; Δηλαδή, εδώ;» «Πέρασε από μπροστά μου χωρίς να σταματήσει και άνοιξε την πόρτα». Η εικόνα του Χέλμουτ να εισβάλλει στο γραφείο του λες και ήταν η Σουδητία και να τον βλέπει κοιμισμένο έφερε τον Τσάρλι στα όριά του. Ένιωσε το ένα του χέρι να μυρμηγκιάζει, προμή­ νυμα μουδιάσματος. «Δηλαδή μπήκε έτσι μέσα; Με είδε;» «Ε, ήταν εδώ ακριβώς, εδώ στεκόταν». Έδειξε το πάτωμα. «Ναι, αλλά με είδε να κοιμάμαι;» Η Τζόρτζια κούνησε ξέφρενα το κεφάλι της και άρχισε να σφίγγει τα χέρια της το ένα με τ’ άλλο. «Δεν γινόταν να μη σε προσέξει. Αφού μπήκε μέσα. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω». «Γιατί δεν με ξύπνησες;» «Προσπάθησα. Έλεγα το όνομά σου· έλεγα Τσάρλι, Τσάρλι, ξέρεις, για να σε ξυπνήσω, αλλά εσύ δεν ξύπναγες με τίποτα. Δεν ήθελα να φωνάξω. Μου φάνηκε πως δεν θα ήταν σωστό». Ο Τσάρλι γράπωσε το στήθος του στο μέρος της καρδιάς και μετά κοπάνησε το γραφείο με μια γροθιά. «Αυτό είναι απί­ στευτο. Εντελώς απίστευτο!» Κοπάνησε ξανά. «Πώς αντέδρασε; Είπε τίποτα;» «Όχι, μόνο σε κοίταζε να κοιμάσαι λίγη ώρα». «Λίγη ώρα;» «Και μετά πήρε μια φωτογραφία, ξέρεις, με το κινητό· κι έφυγε».