Μέρες Αλεξάνδρειας

38 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ «Πράγμα που σημαίνει πως η Υβέτ είχε μείνει μόνη και αβοήθητη σαν καλαμιά στον κάμπο». «Ah! Mon ami. Δεν ξέρεις πως εμάς τους Σαμλήδες δεν πρέπει να μας εμπιστεύεται κανείς;» είπε γελώντας ο Χούρι. «Δεν έχεις ακούσει τους Αιγύπτιους να λένε πως οι Λιβανέζοι είναι σαν το “φαχμ” – το κάρβουνο; Και το κάρβουνο δεν πρέπει να το αγγίζεις, γιατί, άμα είναι σβηστό, μαυρίζεις, κι άμα είναι αναμμένο, καίγεσαι». Ο Αντώνης χαμογέλασε και φάνηκαν τα βαθιά αυλάκια που πλαισίωναν το στόμα του. Ήξερε κατά βάθος πως ο Σαμ- λής –ο «Λιβανέζος»– είχε δίκιο. Στον έρωτά του με την Υβέτ, πάντως, αναγνώριζε πως, όσο αδρά κι αν είχε πληρώσει τις υπηρεσίες του,χάρη σ’ αυτές μπορούσε τώρα να τον απολαμ- βάνει άφοβα. Βρισκόταν στην πρωτεύουσα της υπό βρετανική κυριαρ- χία Αιγύπτου, μέσα σε αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας Βρε- τανός στρατιώτης και μιλούσε πότε ελληνικά, πότε γαλλικά ή αραβικά μ’ έναν Λιβανέζο για μια Γαλλο-Ελβετίδα. Θυμή- θηκε πως, κατά τον Χούρι, το εμπόριο και ο πόλεμος ήταν οι μόνες ανθρώπινες δραστηριότητες που μπορούσαν να εξη- γήσουν το πολυφυλετικό αυτό θαύμα και είπε να ξεκινήσει από τη δεύτερη: «Τι λες για τον πόλεμο;» «Ο πόλεμος…the war…la guerre, la guerra.Πες τον όπως θες. Αλλάζει τίποτε; Ο πόλεμος είναι μια ατραπός, ένα πα- ζάρι, σαν το Χαν ελ Χαλίλι. Άλλος παζαρεύει ζωές κι άλλος λεφτά,όπως εσύ.Νομίζω πως δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, φίλε μου. Είναι ένα πυροτέχνημα που θα σκάσει μακριά.Δεν σου κρύβω,βέβαια,πως για μας τους εκτός Αιγύπτου Άραβες