Μέρες Αλεξάνδρειας

34 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ Ο Ελιάς έβγαλε από την τσέπη του το γνώριμο πακέτο Charamis και, προσφέροντας τσιγάρο στον Αντώνη, του είπε αστειευόμενος: «Για δοκίμασε και πες μου τη γνώμη σου γι’ αυτό το τσι- γάρο». Ύστερα κέρασε και τον οδηγό. Άναψαν και οι τρεις με τον βαρύ, ασημένιο αναπτήρα του Χούρι όπου ήταν χαραγμέ- να τα αρχικά του. Ο Αντώνης κολακεύτηκε από τη χειρονομία του, κι ο «Λι- βανέζος» τον ρώτησε: «Qu’est-ce qui se passe? * Πρώτη φορά με βλέπεις να καπνίζω τα τσιγάρα σου;» «Είχα την εντύπωση πως κάπνιζες ό,τι σου έπεφτε στα χέρια». «Είναι σκέτη απόλαυση να αλλάζεις μάρκες.Άλλωστε,εδώ στην Αίγυπτο πολλοί είναι αυτοί που φτιάχνουν καλά τσιγά- ρα. Το θέμα όμως είναι ποιος φτιάχνει τα καλύτερα». «Γι’ αυτό, λοιπόν, κάνεις δουλειές μαζί μου;» «Μου αρέσει να δουλεύω με τους επιτυχημένους». «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου επιτυχημένο,Ελιάς.Είμαι ένας άντρας που πέρασε τα πενήντα και συνεχίζει να δουλεύει σαν σκυλί. Alors, tu vois le genre? ** Θα ήθελα από καιρό να απο- λαμβάνω απλώς τους κόπους του παρελθόντος. Ακόμα και την υποχρέωση να ταξιδέψω μέχρι το Κάιρο, για την παρά- δοση της παρτίδας στους Εγγλέζους, τη θεωρώ μεγάλη απο- τυχία, να ξέρεις. Ζω και δουλεύω στην κλειστή παροικία μιας επαρχιακής πόλης της Αιγύπτου που δεν έχει πια να μου προσφέρει τίποτε άλλο εκτός από κουτσομπολιά. Les ragots * Τι συμβαίνει; ** Καταλαβαίνεις, λοιπόν.