Μέρες Αλεξάνδρειας

32 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ γλώσσες. Ο Αντώνης τρόμαξε προς στιγμήν και κοντοστάθη- κε, περιμένοντας να διακρίνει μέσα στο πλήθος τον «Λιβανέ- ζο».Τον είδε δίπλα στον διευθυντή του υποκαταστήματός του στο Κάιρο, τον Ανδρέα Σιστάνη,που είχε παχύνει αρκετά από την τελευταία τους συνάντηση. Εκείνος, μόλις διέκρινε τον εργοδότη του, θεώρησε καλό να αμολήσει πάνω του δύο Αι- γύπτιους βαστάζους με λευκές κελεμπίες και ταρμπούς. * Ο Αντώνης σήκωσε έντρομος τη μικρή δερμάτινη βαλίτσα του και την έδειξε στον Σιστάνη,που αντέδρασε με αξιοθαύμαστη ταχύτητα: Άπλωσε τις χερούκλες του και τράβηξε από τις κελεμπίες τους χαμάληδες, οι οποίοι έκαναν δύο-τρία βήμα- τα κυριολεκτικά στον αέρα. Ο Σιστάνης τούς έδωσε κατιτίς και τους ξεφορτώθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ήταν Ηπει- ρώτης στην καταγωγή κι ένας από τους ικανότερους Έλληνες του Καΐρου. Όταν του έκλεισε το μάτι και του έδειξε με τρόπο τον Ανδρέα Μιχελή, ήξερε ότι έπρεπε να τον απαλλάξει προ- σωρινά από την παρουσία του.Πήρε λοιπόν από τα χέρια του δικηγόρου τη βαλίτσα και του είπε: «Ελάτε, κύριε Μιχελή». Εκείνος κοίταξε απορημένα τον Χάραμη, που έσπευσε να τον καθησυχάσει: «Ραντεβού σε μισή ώρα, Στρατή». Βλέποντάς τους να απομακρύνονται, ξεφύσησε ανακου- φισμένος και στράφηκε στον Ελιάς: «Τώρα μπορούμε να πηγαίνουμε κι εμείς». Εκείνος του έδειξε τα χαμίνια με τις εφημερίδες και του είπε: «Ο κύβος ερρίφθη, φίλε μου!» «Είχες δίκιο σε όλα λοιπόν!» παραδέχτηκε ο Χάραμης,μην μπορώντας να κρύψει τον θαυμασμό του. * Φέσι.