Μέρα / Νύχτα: Ταξίδια στο σκιπτόριο & Άνθρωπος στο σκοτάδι
P A U L A U S T E R 170 μαλλου παιδιού με το κόκκινο καπέλο, του ονειροπόλου μαθητή που συλλογίζεται τα μαθήματά του, του μικρού αγοριού που έγινε νεαρός άντρας ταλαιπωρημένος απ’ την αρρώστια και πέθανε στα είκοσί του, ακριβώς σαν τον Τάι τους της Κάτιας. Είναι όνομα καταραμένο, όνομα που θα έπρεπε διά παντός να τεθεί εκτός κυκλοφορίας. Σκέφτομαι συχνά τον θάνατο του Τάιτους, την αποτρόπαιη ιστορία εκείνου του θανάτου, τις εικόνες εκείνου του θανάτου, τις συντριπτικές επιπτώσεις εκείνου του θανάτου στην τεθλιμ μένη εγγονή μου, μα δεν θέλω να τα πιάσω αυτά τώρα, δεν μπορώ να τα πιάσω αυτά τώρα, πρέπει να τα αποδιώξω όσο πιο μακριά μου γίνεται. Είναι ακόμη νωρίς, και καθώς ξαπλωμένος εδώ στο κρεβάτι κοιτάζω ψηλά στο σκοτάδι, ένα σκοτάδι τόσο μαύρο που κάνει το ταβάνι αόρατο, αρ χίζω και θυμάμαι την ιστορία που ξεκίνησα χθες βράδυ. Αυτό κάνω όταν ο ύπνος αρνείται να έρθει. Ξαπλωμένος, λέω νοερά ιστορίες. Μπορεί να μην είναι και τίποτα το φοβερό, όσο όμως είμαι μέσα τους, διώχνουν απ’ τη σκέ ψη αυτά που θα προτιμούσα να ξεχάσω. Η συγκέντρωση είναι ένα θέμα, ωστόσο, και συχνά ο νους μου τελικά ξε στρατίζει από την ιστορία που προσπαθώ να πω και πάει σε όσα δεν θέλω να σκέφτομαι. Δεν γίνεται τίποτα. Αποτυγ χάνω ξανά και ξανά, αποτυγχάνω συχνότερα απ’ όσο επιτυγ χάνω, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν κάνω ό,τι μπορώ. Τον βάζω σε μια τρύπα. Αυτό έμοιαζε με καλή αρχή, με πολλά υποσχόμενο τρόπο να πάρω μπρος. Βάλε έναν κοι μισμένο άντρα σε μια τρύπα, κι έπειτα δες τι θα γίνει όταν ξυπνήσει και προσπαθήσει να βγει έξω. Μιλώ για μια βαθιά τρύπα στο έδαφος, τρία μέτρα βάθος, σκαμμένη έτσι που
Made with FlippingBook
RkJQdWJsaXNoZXIy MTY1MTE=