Μέρα / Νύχτα: Ταξίδια στο σκιπτόριο & Άνθρωπος στο σκοτάδι

169 Είμαι μόνος στο σκοτάδι , γυρνώντας τον κόσμο στον νου μου καθώς παλεύω με άλλη μια κρίση αϋπνίας, άλλη μια λευκή νύχτα στη μεγάλη αμερικάνικη ερημιά. Στον πάνω όροφο, η κόρη και η εγγονή μου κοιμούνται στις κρεβατοκάμαρές τους, μόνες κι αυτές, η σαρανταεπτάχρο­ νη Μίριαμ, το μοναχοπαίδι μου, που κοιμάται μόνη τα τελευταία πέντε χρόνια, και η εικοσιτριάχρονη Κάτια, το μοναχοπαίδι της Μίριαμ, που κοιμόταν με έναν νεαρό ονό­ ματι Τάιτους Σμολ, μα ο Τάιτους είναι πια νεκρός, και η Κάτια κοιμάται μόνη με τη ραγισμένη της καρδιά. Ζωηρό φως, σκοτεινιά έπειτα. Ήλιος να ξεχύνεται από κάθε γωνιά του ουρανού, το μαύρο της νύχτας έπειτα, τα βουβά άστρα, ο αέρας που σαλεύει στα κλαδιά. Αυτή είναι η ρουτίνα. Έχω πάνω από χρόνο πια που ζω σ’ αυτό το σπίτι, απ’ όταν βγήκα απ’ το νοσοκομείο. Η Μίριαμ επέ­ μενε να έρθω εδώ, και στην αρχή ήμασταν οι δυο μας μό­ νο, μαζί με μια αποκλειστική που με φρόντιζε όταν έλειπε η Μίριαμ στη δουλειά. Έπειτα, τρεις μήνες αργότερα, της Κάτιας της ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, και παράτησε τη σχολή κινηματογράφου στη Νέα Υόρκη για να έρθει σπίτι στο Βερμόντ να ζήσει με τη μητέρα της. Οι γονείς του του έδωσαν το όνομα του γιου του Ρέ­ μπραντ, του μικρού αγοριού στους πίνακες, του χρυσό