Η μεγάλη πομπή

12 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Χτισμένες πρόσφατα, οι πολυκατοικίες της βόρειας πλευ- ράς, με τα μπαλκόνια τους στο χρώμα του τσιμέντου, με τα αλουμινένια κουφώματα και με τα σκούρα κρύσταλλα στις μπαλκονόπορτές τους, κοιτάζουνε περιφρονητικά αυτή την ατίθαση τούφα της φύσης που περισώθηκε – ανάμνηση της μορφής που πρέπει να είχε το τοπίο εδώ και πολλές δεκαετίες. Λίγα μέτρα πιο κάτω, ένα στενό τσιμεντένιο γεφυράκι με σιδεριά και από τις δύο πλευρές του, φτιαγμένο στο χαμηλότερο σημείο της ρεματιάς –εκεί που η κοίτη φαρδαίνει και τα στεγνά κρόκαλα ψήνονται το καλοκαίρι στον ήλιο– συνδέει αυτά τα δύο τόσο διαφο- ρετικά τοπία και μεταφέρει αθόρυβα πεζούς και ποδηλά- τες από το ένα στο άλλο προτού καλά καλά να καταλά- βουνε για πότε. Ένα χωμάτινο μονοπάτι ξεκινάει από το τέλος της γέ- φυρας και οδηγεί χαμηλά ίσαμε την κοίτη, έπειτα ανηφο- ρίζει ξανά και φτάνει στο τσιμεντένιο κεφαλόσκαλο της μικρής αυλής. Η αυλόπορτα είναι φτιαγμένη από στρογ- γυλές βέργες σίδερο κολλημένες με οξυγόνο. Η σκουριά έχει φάει μεριές μεριές το μέταλλο που βαθουλώνει εδώ κι εκεί κάτω από το στρώμα της μπογιάς. Το τσιμέντο της αυλής έχει σπάσει και στις χαραματιές, το χώμα έθρεψε χαμομήλι που τα λεπτά του ανθάκια σκορπούν τη χλιαρή τους ευωδιά ολόγυρα. Μέσα στο πρώτο δωμάτιο ένα τραπέζι με τέσσερις κα- ρέκλες, στα δεξιά ένα φαρδύ κρεβάτι βαθουλωμένο, με τα πόδια κρυμμένα από το ντιβανοσκέπασμα. Τρία μεγάλα μαξιλάρια στέκουν ορθά με πλάτη στον τοίχο κι από ψηλά κρέμεται ένα ζωγραφιστό χαλί όπου ο Ηρακλής δαμάζει