Η μεγάλη πομπή

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΜΠΗ 19 – Πριν έξι μήνες ο Σάκης δεν ήθελε ν’ ακούει άλλο από ντίσκο. Τώρα κάνει τον περπατημένο στην προγκρέσιβ! Μας φέρνει και καινούργια συγκροτήματα. Έχεις ώρα; Ο Νότης τείνει το ρολόι του χωρίς ν’ αλλάξει στάση. – Θα φύγω ΣΕ ΔΕΚΑ, λέει ο Τάσος. Δουλειές! Ο Νότης γυρνάει να τον δει: κάτι στην έκφραση του φίλου και κάτι στη μουσική του φάνηκε να έχουν κοινά σημεία. Η μουσική πήγαινε τώρα σε ρυθμό περπατητόν, το μπάσο σολάριζε μαζί με τενόρο σαξόφωνο – το είδος της μουσικής που σιχαινόταν ο Σωτηράκης· αυτός ήθελε φωνές και ντάπα ντούπα. Ναι... κάτι στη μελωδία θύμιζε ΔΟΥΛΕΙΕΣ, σκέφτηκε ο Νότης – σαν κάτι κρυμμένο, που περιμένει να το ανακαλύψεις. Έπρεπε να το πει σε κάποιον... για την ξανθιά. Η μελω- δία όλο ερχόταν κι όλο δεν ερχόταν. Σε ποιον να το έλεγε; Εδώ ήταν το πρόβλημα. Ο Σωτηράκης κι ο Λου δεν ήταν για τέτοια – και κάποιο αστείο πάνω στο θέμα θα τον απο- καρδίωνε πια τελείως. Ο Σάκης περιφρονούσε τις γκόμε- νες, πρόβαλλε το κάτω χείλι του και σε κοιτούσε σαν να έλεγε «μα, στον θεό σου, ρε παιδί μου, στα σοβαρά κάθε- σαι κι ασχολείσαι;». Ο Τάσος... ίσως, αλλά «θα έφευγε σε δέκα» για δουλειές κι αυτό που ήθελε ο Νότης να εκμυ- στηρευτεί δεν λεγόταν ούτε σε είκοσι ούτε σε σαράντα. Έπειτα, ο Τάσος είχε άλλο στιλ όταν ήταν για γυναικοδου- λειές· πιο πρακτικός, θα τον απόπαιρνε, θα του έλεγε πως δεν γίνεται τίποτα μ’ αυτήν, πως κι αν ακόμα γινόταν θα τέλειωνε πολύ σύντομα. Η ξανθιά ήταν αυτό που έλεγαν γκόμενα πολυτελείας. Ρούχα ακριβά, μαλλί ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ, μύριζε χρήματα, καλό σχολείο και τέτοια. Δεν είπε τίποτε.