Ο πρώτος μου Ντίκενς: Μεγάλες προσδοκίες (Η πρώτη μου λογοτεχνία)

Κ αθώς το επώνυμό μου είναι Πίριπ και το βαφτιστικό μου Φίλιπ, όταν ήμουν μικρός, σαν με ρωτούσαν το όνομά μου, δεν κατάφερνα να προφέρω τίποτα πιο ξεκάθαρο από ένα: «Πιπ». Έτσι, όλοι με φωνάζανε Πιπ. Γονείς δε γνώρισα. Μεγάλωσα με την αδερφή μου που ήταν σκληρόκαρδη και τον άντρα της τον Τζο, τον σιδερά. Η αδερφή μου συνέχεια με μάλωνε και μου αγριομιλούσε. Αντίθετα, ο Τζο ήταν καλόψυχος και πάντοτε γελαστός... Έτρεμε όμως την αδερφή μου! Ποτέ του δεν τόλμησε να με υπερασπιστεί όταν εκείνη με αδικούσε. Τότε κι εγώ, σαν μ’ έπιανε το παράπονο, έτρεχα στο «καταφύγιό» μου, που δεν ήταν άλλο απ’ το κοιμητήρι του χωριού.