Μα πού πήγαν όλοι;

Μα ποσο διαφορετικοι ανθρωποι ηταν αυτοι εδω μεσα; Ένα ματι εδω, μια μυτη κατω, χερια αλλου γι’ αλλου, ποδια πε- ριεργα. Σαστισα, κι απ’ ο,τι καταλαβα, δεν υπηρχε περιπτω- ση να συνεννοηθώ με κανεναν τους. Σημασια δε μου εδιναν. Έπρεπε να φυγω απο εκει οσο πιο γρηγορα γινοταν. Οχ, αυτη η κυρία με το ένα μάτι στη μύτη με είχε βαλει στο ματι, στο καλο της, εκεινο που ήταν στο μετωπο. «Καλη μου κυρια, μηπως ξερετε που πηγαν οι επισκεπτες; Γιατι το μουσειο ειναι κλειστο;» τη ρωτησα. Η μονη απαντηση που πηρα ηταν ένας γριφος: «Η τεχνη ξε- πλένει απο την ψυχη τη σκονη της καθημερινοτητας» * ειπε και μου χαμογελασε. — 36 — * Πάμπλο Πικάσο