Μαύρο πρόβατο στο τέξας

11 Δευτέρα Αυτήν τη φορά πνιγόμουν. Ξέρω να κολυμπάω, αλλά χρειαζόμουν κά- ποιον να μου το θυμίσει. Αυτή είναι η ευχή και η κατάρα των ονείρων. Τα ζεις μόνος. Οι αναπνοές μου πάνω στο νερό βγαίνανε όλο και πιο κοφτές, όλο και πιο αγχωτικές. Λο- γικά θα έπρεπε να περιμένω υπομονετικά το ονειρικό μου τέλος, έτσι ώστε να ξυπνήσω για να γυρίσω πλευρό και να σκεπάσω την πλάτη που πιθανώς να είχε μείνει απ’ έξω ή να σηκω- θώ για να γεμίσω με νερό το ποτήρι μου, γιατί η πίτσα που έφαγα αργά το βράδυ ήταν σκέτη λύσσα.