Μαχαίρι (pocket)

[ 48 ] ταυτότητάς μας. Μια επίθεση που βιώνουμε ως προσβλητική, ανυ­ πόφορη. Μας κάνει ανίσχυρους και παντοδύναμους την ίδια στιγμή και νιώθουμε πως, αν δεν απαντήσουμε, δεν υπάρχει λόγος να ζού­ με, δεν θα είμαστε πια άνθρωποι. Το κεράτωμα μπορεί να βιωθεί και κατ’ αυτό τον τρόπο». « Όλοι όμως;» «Ο δολοφόνος που έχει υποστεί τραύμα δεν έχει ξεκάθαρα χα­ ρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως όσοι ανήκουν στις υπόλοιπες εφτά κατηγορίες. Εκεί –και μόνον εκεί– βρίσκει κανείς δολοφόνους που διαβάζουν Ντίκενς και Μπαλζάκ». Ο Άουνε πήρε μια βαθιά ανάσα και σήκωσε τα μανίκια του τουίντ σακακιού του. «Τι πραγματικά σε απασχολεί, Χάρι;» «Πραγματικά;» «Περί δολοφόνων ξέρεις περισσότερα απ’ οποιονδήποτε άλλο γνωρίζω. Τίποτε απ’ όσα λέω δεν σου είναι άγνωστο. Άρα;» ΟΧάρι ανασήκωσε τουςώμους. «Ίσως έχωανάγκη να τοακούσω κι από κάποιον άλλο, μήπως και το πιστέψω». «Τι δεν πιστεύεις;» ΟΧάρι έσφιξε ανάμεσα στα δάχτυλά του μερικές τούφες από τα κοντοκουρεμένα σαν βούρτσα μαλλιά του, που είχαν πάρει λίγο να γκριζάρουν. Η Ράκελ τού έλεγε ότι είχε αρχίσει να μοιάζει με σκα­ ντζόχοιρο. «Δεν ξέρω». «Ίσως να φταίει μόνο το εγώ σου, Χάρι». «Τι εννοείς;» «Μα δεν είναι προφανές; Ανέλαβες την υπόθεση αφού την είχε ήδη διαλευκάνει κάποιος άλλος. Και τώρα θέλεις σώνει και καλά να βρεις κάπου μια αμφιβολία. Κάτι που να μαρτυρά ότι ο Χάρι Χόλε βλέπει αυτά που κανείς άλλος δεν βλέπει».