Μαχαίρι (pocket)

[ 44 ] πιφύλακτα του είχε πει πως είχε δίκιο. Κι ο Χάρι είχε χαρεί τόσο πολύ, που πήγε και της αγόρασε ο ίδιος τη φωτογραφία του Ρέλαν. Όχι επειδή δεν καταλάβαινε ότι τον είχε ξεγελάσει αλλά επειδή, αν το καλοσκεφτόταν με ηρεμία, έβλεπε ότι ήταν όντως καλύτερη φωτο­ γραφία. «Ήταν θυμωμένος» είπε ο Άουνε και κούμπωσε ένα κουμπί στο πουκάμισό του, στο ύψος του λαιμού, όπου φορούσε καθημερινά ένα φουλάρι με σχέδιο που συνήθως ακροβατούσε ανάμεσα στο σοβαρό και στο αστείο. Σαν αυτό που φορούσε τώρα, με τη σημαία της ΕΕ, με μπλε και κίτρινα αστεράκια. Από κάποιο γειτονικό διαμέρισμα ακούστηκε το κλάμα ενός παιδιού. Ο Χάρι τίναξε τη στάχτη του τσιγάρου του. «Δεν θυμάται λεπτο­ μέρειες, ούτε πώς τη δολοφόνησε, λέει». «Καταπιεσμένες μνήμες. Έπρεπε να με αφήσουν να τον υπνω­ τίσω». «Δεν ήξερα ότι κάνεις και τέτοια». «Ύπνωση; Πώς νομίζεις ότι παντρεύτηκα;» «Καλά, εδώπάντως δεν θα χρειαζόταν. Τα ευρήματα της Σήμαν­ σης δείχνουνότι ηγυναίκαπερπατούσε στοσαλόνι, απομακρυνόταν από εκείνον δηλαδή, κι ο άνδρας την ακολούθησε και τη μαχαίρωσε πρώτα από πίσω. Έχωσε το μαχαίρι χαμηλά στην πλάτη, στα νεφρά. Γι’ αυτό και οι γείτονες δεν άκουσαν κραυγές». «Δηλαδή;» «Πονάει τόσο πολύ στα νεφρά, που το θύμα παραλύει, δεν μπο­ ρεί καν να φωνάξει, λιποθυμάει σχεδόν αμέσως και πεθαίνει. Παρε­ μπιπτόντως, έτσι σκοτώνουν και οι επαγγελματίες τουστρατού, είναι το λεγόμενο“silent killing”».