Μαχαίρι (pocket)

[ 32 ] απότιςπροσόψεις τωνπαλιών τριώροφωνκαι τετραώροφωνκτιρίων της πόλης. Αφουγκράστηκε τους ρυθμικούς τριγμούς στην άσφαλ­ το απ’τα χαλίκια που είχαν παγιδευτεί στ’αυλάκια απ’τις σόλες του, ενώ περνούσε τώρα μπροστά από τις ψηλότερες, μοντέρνες πολυ­ κατοικίες που είχαν πάρει τη θέση του παλιού Ρικσχοσπιτάλ, του νοσοκομείου όπου είχε γεννηθεί πριν από πενήντα σχεδόν χρόνια. Έριξε μια ματιά στα νέα γκράφιτι που κοσμούσαν την πρόσοψη του Μπλιτζ, ενός παλιού αρχοντικού που τελούσε πλέον υπό κατάληψη κι είχε υπάρξει κάποτε το άντρο του πανκ. Όταν ήταν έφηβος ο Χάρι, χτυπιόταν εκεί μέσα σε κάτι περίεργες συναυλίες, παρόλο που δεν ήταν ποτέ του πανκιό. Πέρασε έξωαπό την παμπ Rex, όπου είχε γίνει τύφλα κάποτε, όταν την έλεγαν κάπως αλλιώς και τα μισόλιτρα ήταν φτηνότερα, οι πορτιέρηδες πιο ευέλικτοι και οι θαμώνες φαν της τζαζ. Ούτε φαν της τζαζ ήταν όμως. Ούτε ήταν σαν τους πολυ­ λογάδες σωτηριολόγους της Εκκλησίας της Φιλαδελφίας, ακριβώς απέναντι. Πέρασε τα Κεντρικά Δικαστήρια. Πόσοι δολοφόνοι να είχαν καταδικαστεί εκεί μέσα; Πολλοί. Όχι αρκετοί όμως. Βλέπεις, δεν στοιχειώνουν αυτοί τα όνειρά σου. Τα στοιχειώνουν όσοι σου ξέφυγαν. Και τα θύματά τους. Παρ’ όλα αυτά, ο Χάρι είχε καταφέρει να πιάσει αρκετούς, ώστε ν’ αποκτήσει ένα όνομα στην υπηρεσία, μιαφήμη, τέλος πάντων. Και καλή και κακή. Μέρος αυτής της φήμης ήταν και η άμεση ή έμμεση ευθύνη που είχε για τον χαμό διαφόρων συναδέλφων του. Ο Χάρι έφτασε στην Γκρενλαντσλέιρετ, το μέρος όπου το κάποτε εθνικά ομοιογενές Όσλο είχε αποφασίσει, τη δεκα­ ετία του ’70, να γνωρίσει τον κόσμο. Ή το αντίστροφο. Εστιατόρια με αραβικά ονόματα, μπακάλικα με λαχανικά εισαγωγής και μπαχα­ ρικά από το Καράτσι, Σομαλές με μαντίλες που έβγαζαν τα παιδάκια τους βόλτα κυριακάτικα. Και άνδρες που συζητούσαν ενθουσιωδώς