Μαχαίρι (pocket)

[ 31 ] μπαρ, Μπγιορν! Ο τύπος ήρθε και το πήρε για πενταροδεκάρες κι εγώ του ζήτησα ένα και μόνο πράγμα: να μην παίζει σκατά · να βάζει μουσικάρες». «Τις μουσικάρες σου;» «Τις μουσικάρες μας , Μπγιορν! Τις δικές σου, τις δικές μας, του Έισταϊν, τουΜεχμέτ…Όχι…όχι μαλακίες Ντέιβιντ Γκρέι, ρε πούστη μου!» «Ίσως να πρέπει να μου διευκρινίσεις…οπ! Περίμενε, Χάρι, κλαί­ ει ο μικρός». «Καλά, σόρι κι ευχαριστώ, ε; Συγγνώμη για χθες το βράδυ. Σκατά, τι γελοίος πουακούγομαι τώρα. Έλα, κλείνουμε. Φιλιάστην Κατρίνε». «Είναι στη δουλειά». Έκλεισαν το τηλέφωνο. Και την ίδια στιγμή, σαν λάμψη φωτός, ο Χάρι κάτι είδε. Συνέβη τόσο γρήγορα, που δεν μπόρεσε να κατα­ λάβει τι ακριβώς ήταν, μα η καρδιά του άρχισε να χτυπάει σαν τρελή και του κόπηκε η ανάσα. Κοίταξε το μπουκάλι που κρατούσε ακόμη αναποδογυρισμένο. Η σταγόνα. Είχε πέσει. Κοίταξε στο πάτωμα. Μια καφέ σταγόνα στε­ κόταν πάνω στο λευκό βρόμικο πλακάκι. Ο Χάρι αναστέναξε. Ολόγυμνος, γονάτισε, ένιωσε τα κρύα πλα­ κάκια στα γόνατά του, έβγαλε τη γλώσσα, πήρε μιαν ανάσα κι έσκυ­ ψε προς τα εμπρός, με το μέτωπο στο πάτωμα, σαν ναπροσευχόταν. Ο Χάρι κατέβηκε την οδό Πιλεστρέντε με μεγάλα βήματα. Οι Dr. Martens του άφηναν μαύρα αποτυπώματα στο λεπτό στρώμα χιο­ νιού που είχε πέσει τη νύχτα και το οποίο ο ανοιξιάτικος ήλιος, χα­ μηλάστον ουρανό, προσπαθούσε να λιώσει πριν ξαναβυθιστεί πίσω