Μαχαίρι

J O N E S B O 10 ματημένο και μουγγό. Ήταν ζήτημα χρόνου πότε το ρεύμα κι ο καιρός θα έσχιζαν και τα τελευταία απομεινάρια αυτού που ήταν κάποτε. «Τι κοιτάζετε;» άκουσε να λέει μια φωνή πίσω από την πλάτη του. Αψηφώντας τους πόνους που του έτρωγαν τους μυς, έστρεψε το κεφάλι του και σήκωσε το βλέμμα. Κατάλαβε αμέ­ σως πως επρόκειτο για νέο πελάτη. Ο γέρος ξεχνούσε περισσό­ τερο απ’ ό,τι παλιότερα, αλλά ποτέ ένα πρόσωπο που είχε ξαναδιαβεί το κατώφλι του καταστήματος Σίμενσεν: Κυνήγι & Ψάρεμα. Αυτός ο πελάτης δεν ήθελε όπλα και σφαίρες. Λίγη εμπειρία να είχες, θα το έπιανες από το βλέμμα του. Ήταν το βλέμμα του μηρυκαστικού. Ανήκε πια σ’ εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που είχαν χάσει εντελώς το ένστικτο του φόνου και δεν γνώριζαν το μυστικό που μοιραζόταν όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα: ότι δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να αι­ σθάνεσαι πιο ζωντανός από το να καρφώνεις μια σφαίρα σ’ ένα μεγάλο θερμόαιμο θηλαστικό. Ο γέρος έβαζε στοίχημα πως ο πελάτης ήθελε ένα από τα δολώματα ή τα καλάμια ψαρέματος που βρίσκονταν στα ράφια πάνω και κάτω από τη μεγάλη τη­ λεόραση, η οποία κρεμόταν από τον τοίχο μπροστά τους κι έδειχνε εικόνα από μια από τις υπαίθριες κάμερες. «Κοιτάζει τον ποταμό Χάγκλεμπι» απάντησε ο Αλφ, ο γα­ μπρός του γέρου, πλησιάζοντάς τους. Στάθηκε και στριφογύρι­ σε πάνω στις φτέρνες του, με τα χέρια στις μεγάλες τσέπες του δερμάτινου κυνηγετικού μπουφάν του, που φορούσε πάντα στη δουλειά. «Τοποθετήσαμε μια υποβρύχια κάμερα εκεί πέρυσι με την εταιρεία που τις κατασκευάζει. Και τώρα έχουμε είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ζωντανή μετάδοση από τις σκάλες για τους σολομούς στον καταρράκτη Νουραφόσεν. Μπο­ ρούμε να βλέπουμε ακριβώς πότε τα ψάρια ξεκινούν ν’ ανεβαί­ νουν κόντρα στο ρεύμα». «Που είναι πότε;»