Μαύρη λίστα

Μ Α Υ Ρ Η Λ Ι Σ Τ Α 17 όπου καθόταν όλη μέρα ο Οπενχάιμερ. Τα έξι μέτρα ύψος της αίθουσας καθιστούσαν το εγχείρημα της θέρμανσής της πρακτικά ανέφικτο, τουλάχιστον για όσο διάστημα θα επικρατούσε γενική έλλειψη καύσιμης ύλης στο Βερολίνο. Αφού έτριψε τα χέρια του για να ζεσταθούν, ο Οπενχάιμερ συνέχισε με την ταξινόμηση των ντοσιέ. Κάποιες μέρες είχε την αίσθηση ότι ήταν μια εργάτρια μέλισσα, όμως αυτό δεν τον ενο­ χλούσε. Το να ανήκει στην ομάδα των πενήντα περίπου υπαλλή­ λων οι οποίοι πάνω σε μακριά ξύλινα τραπέζια ταξινομούσαν ανθρώπινα πεπρωμένα για λογαριασμό του Ερυθρού Σταυρού, της Κάριτας και της Ευαγγελικής Διακονίας του Βερολίνου, ώστε να βρεθούν αγνοούμενοι και να επανενωθούν οι οικογένειες, απλοποιούσε τα πράγματα. Ο Οπενχάιμερ δεν ξεχώριζε πια από τη μάζα. Σκυμμένος πάνω από το τραπέζι, έκανε τη δουλειά του, βουτηγμένος στη ρουτίνα, κι αυτό για οκτώ ώρες την ημέρα. Προτιμούσε τα ονόματα, από το να διακινδυνεύει καθημερινά τη ζωή του ως επιθεωρητής και να γίνεται δυσάρεστος στους συμμάχους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν πάνω σ’ έναν κοινό παρονομαστή. Τα ονόματα ήταν ξεκάθαρα. Ήταν πο­ λιτικά ανεξάρτητα. Λανγκ, Λάνγκε, Λένγκεφελντ, Λάνγκενμπαχ, Λάγκεμακ, Λάν­ γκενμπεργκ. Ο Οπενχάιμερ έπρεπε να εντείνει την προσοχή του για να αποκρυπτογραφήσει τα γράμματα στις καρτέλες. Ο σκυ­ θρωπός χειμωνιάτικος ουρανός δεν άφηνε να μπαίνει αρκετό φως, παρόλο που υπήρχαν πανύψηλα παράθυρα και στις δύο πλευρές της αίθουσας. Και οι τρεις σειρές λαμπτήρων οροφής πάνω από τα κεφάλια τους ήταν απλώς διακοσμητικοί, καθώς η δημοτική αρχή είχε αναγκαστεί να επιβάλει διακοπές ρεύματος από τον Νοέμβριο. Ο Οπενχάιμερ φοβόταν ότι η τροφοδοσία και αυτή τη χρονιά θα εξελισσόταν σε φιάσκο, όπως είχε γίνει και τον πρώτο χειμώνα μετά τον πόλεμο. Και τότε υπήρχαν δραστικοί περιορι