Ματωμένη σελήνη

Μ Α Τ Ω Μ Ε Ν Η Σ Ε Λ Η Ν Η 13 «Όλοι αυτοί εδώ δούλευαν, το ξέρεις; Οι Κρόσμπι, Στιλς, Νας και... αχ, πώς τον έλεγαν τον τελευταίο;» Ο Χάρι χαμογέλασε ξανά. «Οι The Mammas & The Papas» συνέχισε εκείνη. «Η Καρόλ Κινγκ, ο Τζέιμς Τέιλορ. Η Τζόνι Μίτσελ». Σούφρωσε λίγο τη μύτη της. «Η οποία ακουγόταν κι έμοιαζε λες κι ήταν του κατη- χητικού, αλλά μια χαρά τα έκανε πλακάκια με τους υπόλοιπους. Ακόμα και τον Λέοναρντ κατάφερε, μιλάμε, συζήσανε μαζί για κάνα μήνα. Της τον δανείστηκα για μία και μοναδική βραδιά». «Τον Λέοναρντ Κοέν;» «Ποιον άλλο; Καλός, γλυκός άνθρωπος ήταν. Μου έμαθε κάτι πολύ έξυπνο για τη στιχουργική. Οι περισσότεροι κάνουν το λάθος να ξεκινούν με τον έναν καλό στίχο που σκέφτηκαν και μετά γράφουν κάτι μισοαξιοπρεπές για να βγάλουν ομοιο- καταληξία. Το κόλπο είναι να ξεκινάς με αυτό το μισοαξιοπρε- πές γιατί κανείς δεν το προσέχει. Αν γράψεις, ας πούμε, τον ωραίο στίχο your hair on the pillow like a sleepy golden storm και για να κάνεις ρίμα, συμπληρώσεις το κοινότοπο we made love in the morning, our kisses deep and warm – πάει το τρα- γούδι, το κατέστρεψες. Αν όμως αντιστρέψεις τη σειρά και γράψεις We made love in the morning, our kisses deep and warm, your hair on the pillow like a sleepy golden storm, τότε οι δυο στίχοι αποκτούν αυτομάτως μια φυσική κομψότητα. Νομίζουμε ότι οι ποιητές σκέφτονται με την ίδια σειρά που γράφουν, αλλά δεν είναι έτσι. Όχι ότι είναι περίεργο βεβαίως: έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι αυτό που ακολουθεί είναι συνέπεια αυτού που προηγήθηκε και όχι αντιστρόφως». «Χμ, ενώ αυτό που συμβαίνει είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα αυτού που θα συμβεί;» «Ακριβώς, Χάρι! Καταλαβαίνεις τι λέω;» «Ίσως. Για δώσε μου ένα παράδειγμα». «Μάλιστα, για να δούμε». Άδειασε το ποτήρι της. Ο Χάρι