Ματωμένη σελήνη

J O N E S B O 12 όλα μου τα λεφτά κι ύστερα με παράτησε. Τον θέλω ακόμη, αλλά εύχομαι να σαπίσει στην Kόλαση». Άδειασε το ποτήρι της, το ακούμπησε στον πάγκο κι έκανε νόημα στον Μπεν να βάλει κι άλλο ένα. «Κι επειδή πάντα ερω- τεύομαι ό,τι δεν μπορώ να έχω, επένδυσα χρήματα που δεν είχα σε ένα κινηματογραφικό πρότζεκτ που βασιζόταν πάνω σ’ έναν κεντρικό, μεγάλο ρόλο για γυναίκα ηθοποιό μεγαλύτερης ηλικίας. Ξύπνιο σενάριο, ηθοποιοί που ξέρουν να παίζουν πραγ- ματικά κι ένας σκηνοθέτης που σε κάνει να σκέφτεσαι – με άλλα λόγια, ένα έργο που κάθε σοβαρός άνθρωπος ξέρει ότι είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Αυτή είμαι λοιπόν: μια ονει- ροπόλα λούζερ και τυπική ανχελένα ». Ο άντρας με την ουλή χαμογέλασε. «A, καταλαβαίνουμε από αυτοσαρκασμό» είπε η Λουσίλ. «Πώς σε λένε;» «Χάρι». «Δεν πολυμιλάς, Χάρι». «Χμ». «Σουηδός;» «Νορβηγός». «Την έχεις κοπανήσει από κάπου;» «Έτσι μοιάζω;» «Ναι. Βλέπω φοράς βέρα. Από τη γυναίκα σου;» «Πέθανε». «Α, προσπαθείς να την κοπανήσεις από τη θλίψη λοιπόν». Η Λουσίλ σήκωσε το ποτήρι της για πρόποση. «Ξέρεις ποιο είναι το δικό μου αγαπημένο μέρος; Το Λόρελ Κάνιον εδώ πιο πάνω. Όχι τώρα, αλλά έτσι όπως ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Μιλάμε, θα γούσταρες πολύ. Αν είχες γεννηθεί βεβαίως». «Μια χαρά είχα γεννηθεί». Η Λουσίλ έδειξε τις κορνιζαρισμένες φωτογραφίες στον τοί- χο πίσω από τον Μπεν.