Ματωμένη σελήνη

Μ Α Τ Ω Μ Ε Ν Η Σ Ε Λ Η Ν Η 11 είχε ένα μεταλλικό προσθετικό στοιχείο. Δεν ήταν όμορφος. Και είχε και μια λευκή ουλή που μάρκαρε σαν καμπύλη το πρόσω- πό του από τη μία γωνία του στόματός του μέχρι το αυτί, σαν ψάρι πιασμένο σε αγκίστρι · η ουλή δεν έκανε τα πράγματα καλύτερα. Είχε όμως κάτι, κάτι το ομορφάσχημο και λίγο επι- κίνδυνο, σαν μερικούς συναδέλφους της εδώ στο L.A. Κάτι από Κρίστοφερ Γουόκεν. Από Νικ Νόλτε. Και είχε και φαρδιές πλά- τες. Παρόλο που ήταν τόσο λεπτός. Ίσως γι’ αυτό κιόλας να της φαίνονταν έτσι. «Ε ναι, αυτούς θέλουμε πάντα» σχολίασε η Λουσίλ. «Αυτούς που δεν μας θέλουν. Νομίζουμε ότι θα μας αγαπήσουν αν προ- σπαθήσουμε λίγο περισσότερο, ε;» «Τι δουλειά κάνεις;» τη ρώτησε ο άντρας. «Πίνω» είπε εκείνη σηκώνοντας το ποτήρι της με το ουίσκι. «Και ταΐζω γάτες». «Χμ». «Φαντάζομαι ότι εννοείς ποια είμαι. Και είμαι...» Η Λουσίλ ήπιε μια γουλιά ουίσκι καθώς αναρωτιόταν ποια εκδοχή του εαυτού της να του προσφέρει. Την επαγγελματική ή την πραγ- ματική; Άφησε κάτω το ποτήρι κι αποφάσισε τη δεύτερη – ας πάει στον διάολο. «Είμαι μια ηθοποιός που κάποτε έπαιξε σ’ έναν μεγάλο ρόλο. Την Ιουλιέτα στην καλύτερη κινηματογραφική εκδοχή του Ρωμαίος και Ιουλιέτα , που κανείς δεν θυμάται πια. Ένας με- γάλος ρόλος μπορεί να μην ακούγεται κάτι το ιδιαίτερο, αλλά σ’ αυτή την πόλη, να ξέρεις, είναι κάτι που οι περισσότεροι δεν πετυχαίνουν ποτέ. Εγώ έχω παντρευτεί τρεις φορές, τις δύο με πλούσιους κινηματογραφικούς παραγωγούς τους οποίους εγκα- τέλειψα με ευνοϊκότατους διακανονισμούς –κάτι που επίσης οι περισσότεροι δεν πετυχαίνουν ποτέ– και την τρίτη με τον μο- ναδικό άντρα που αγάπησα. Έναν πανέμορφο, νεαρό ηθοποιό, σαν Άδωνι, απένταρο, απείθαρχο και ασυνείδητο. Μου έφαγε