Ματωμένη σελήνη

Μ Α Τ Ω Μ Ε Ν Η Σ Ε Λ Η Ν Η 17 στον διάδρομο και της είπε θυμωμένος ότι τον έκανε να ντρέ- πεται και να φύγει, δεν το χρειαζόταν το τάπερ του ούτε ήθελε να φάει. Εκείνη απλώς του χαμογέλασε λυπημένα, του έδωσε το τάπερ κι ένα χάδι στο μάγουλο κι έφυγε. Δεν του το ανέφε- ρε ποτέ ξανά. Προφανώς είχε καταλάβει – όπως καταλάβαινε πάντα. Κι όταν ο Χάρι πήγε για ύπνο εκείνο το βράδυ, το είχε καταλάβει κι αυτός: ότι δεν ήταν εκείνη που τον είχε κάνει να νιώσει άβολα · ήταν το ότι όλοι είχαν δει πόσο την αγαπούσε και πόσο ευάλωτος ήταν. Πόσες φορές τα επόμενα χρόνια δεν σκέφτηκε να της ζητήσει συγγνώμη, μα του φαινόταν πάντα λιγάκι ανόητο. Ένα σύννεφο σκόνης σηκώθηκε από το πάρκινγκ και τύλιξε για μια στιγμή τη Λουσίλ που κρατούσε στο χέρι τα γυαλιά ηλίου της. Ο Χάρι είδε την πόρτα του συνοδηγού του Καμάρο να ανοίγει κι έναν άντρα με κόκκινο πόλο και γυαλιά ηλίου να βγαίνει έξω. Πήγε μπροστά στο αμάξι και της έκοψε τον δρόμο. Ο Χάρι περίμενε να τους δει να συζητούν. Όμως ο άντρας έκανε ένα βήμα εμπρός κι άρπαξε τη Λουσίλ από το μπράτσο. Άρχισε να την τραβάει προς το Καμάρο. Ο Χάρι είδε τα πόδια της να σέρνονται καθώς προσπαθούσε να αντισταθεί. Και τώρα παρατήρησε ότι το Καμάρο δεν είχε αμερικανικές πινακίδες. Βρέθηκε από το σκαμπό στο πάτωμα σε λιγότερο από δευτε- ρόλεπτο. Έτρεξε στην πόρτα, την άνοιξε βίαια με τον αγκώνα του, τυφλώθηκε από τον ήλιο και παραλίγο να περδουκλωθεί στα δυο σκαλιά που χώριζαν τη βεράντα από το έδαφος. Κα- τάλαβε ότι δεν ήταν καθόλου νηφάλιος. Κοίταξε προς τη μεριά των δυο αυτοκινήτων. Τα μάτια του συνήθισαν σιγά σιγά το φως. Πίσω από το πάρκινγκ, από την άλλη μεριά του δρόμου που ανέβαινε προς μια καταπράσινη πλαγιά, υπήρχε ένα κοι- μήσικο μπακάλικο, αλλά άνθρωποι άλλοι πλην του άντρα και της Λουσίλ δεν υπήρχαν τριγύρω. «Police!» φώναξε ο Χάρι. «Let her go!»