Ματωμένη έρημος

K A R I N B R Y N A R D 14 χαλαρωμένα, οι παλάμες να κοιτάζουν το ταβάνι. Σαν πάνινη κούκλα τακτοποιημένη σε παιδικό κρεβάτι. Αλλά χωρίς κεφά- λι. Ή μάλλον, αποκεί που στεκόταν ο Μπίσλααρ στην πόρτα δεν έβλεπε κανένα. Και δεν ήθελε να πλησιάσει πάρα πολύ – θα περίμενε το Εγκληματολογικό. Όχι πως ήταν και καμία άθικτη σκηνή εγκλήματος. Τα δύο υπνοδωμάτια και ο διάδρομος ήταν καλυμμένα με ίχνη από αίμα από τους αγρότες που μπαινόβγαιναν. Ο Μπί- σλααρ ένιωσε την πίεσή του να ανεβαίνει. Το Εγκληματολογικό από το Άπινγκτον ήταν τελικά ένας μόνο τύπος. «Συγγνώμη που άργησα» είπε και συστήθηκε ως Χανς Ντίτλεφς. «Χωρίς το GPS μου δεν θα το έβρισκα ποτέ αυτό το μέρος!» Φαινόταν πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό του και το GPS του, αυτός ο άντρας με το φρέσκο πρόσωπο και τις υψηλές προδιαγραφές. Ήταν κοντός, αλλά ξεκάθαρα χωρίς το σχετικό κόμπλεξ. Και φαινόταν έξυπνος. Έτοιμος με την πλαστική ολόσωμη φόρμα του και τα παπούτσια, την τσάντα με τα σύνεργα στο αριστερό του χέρι, τη φωτογραφική μηχανή να κρέμεται από τον λαιμό του. «Καλώς όρισες στα άγρια βορειοδυτικά, επιθεωρητά» είπε, ανοιγοκλείνοντας ματαιόδο- ξα τα μικρά του μάτια. «Άκουσα ότι μας ήρθες από το Γιοχά- νεσμπουργκ». Ο Μπίσλααρ ψέλλισε μια απάντηση, χωρίς διάθεση για κουβεντούλα. Ο Χανς Ντίτλεφς ξεπακετάρισε κεφάτος τη βαλίτσα του και στρώθηκε με επιδεξιότητα στη δουλειά, επισημαίνοντας μια στο τόσο κάποια λεπτομέρεια στον Μπίσλααρ. Όπως ότι το κεφάλι της γυναίκας υπήρχε τελικά. Ήταν πολύ απλό, ο λαιμός της είχε κοπεί τόσο βαθιά, που το κεφάλι της είχε πέσει προς τα πίσω, στην κοιλότητα της καρέκλας. Εξέτασαν μαζί το χάος του δωματίου. Τα συρτάρια είχαν βγει από την ντουλάπα, αδειασμένα στο πάτωμα σε ένα κουβάρι από εσώρουχα, σκορ- πισμένα καλλυντικά και κοσμήματα, και το στρώμα ήταν το μισό έξω από το κρεβάτι. Σαν κάποιος να είχε ψάξει για κάτι.