Σχολομαντείο Μάθημα Τρίτο: Οι Χρυσές Συνάξεις

O I X Ρ Υ Σ Ε Σ Σ Υ ΝΑ Ξ Ε Ι Σ 11 σάμπως να υπήρχε περιθώριο για κάτι χειρότερο, γιατί δεν ήταν μόνο ένα αβυσσο-στόμα αλλά δύο, και με γράπωναν και από τις δύο πλευρές, θαρρείς και η Υπομονή δεν είχε ολοκλη- ρώσει ακόμη το χώνεμα της Εγκαρτέρησης: ένας ολόκληρος αιώνας μαθητών, ένα τόσο μεγάλο γεύμα που θα χρειαζόταν πάρα πολύ χρόνο μέχρι να φαγωθεί ολόκληρο, και στο μεταξύ η Εγκαρτέρηση εξακολουθούσε να ψαχουλεύει γύρω γύρω, προσπαθώντας να χορτάσει τη δική της πείνα, την ώρα που γινόταν η ίδια τροφή. Όμως, όπως ξεκάθαρα είχα αντιληφθεί την ώρα που βρι- σκόμουν στην αίθουσα αποφοίτησης, εκείνη η τερατώδης συσ- σωματωμένη φρίκη ήταν αδύνατο να σκοτωθεί, ούτε καν με το μάνα τεσσάρων χιλιάδων ζωντανών μαθητών να με τροφοδο- τεί. Το μόνο που μπορούσε να γίνει με την Υπομονή ήταν το μόνο που μπορούσε να γίνει με το ίδιο το Σχολομαντείο: μπο- ρούσαμε μόνο να τα σπρώξουμε στο κενό, με την ελπίδα να χαθούν για πάντα. Αν και προφανώς ο Ωρίωνας διαφωνούσε, μιας και είχε γυρίσει πίσω για να συνεχίσει να πολεμάει, ακό- μα και την ύστατη ώρα που το σχολείο παράπαιε στο χείλος του κόσμου από πίσω του… Σάμπως να πίστευε ότι η Υπομονή θα κατάφερνε να βγει έξω, και ένα μέρος του ηλίθιου εγκεφάλου του φαντάστηκε ότι αυτός θα μπορούσε να την εμποδίσει να βγει έξω. Και άρα, έπρεπε να μείνει πίσω και να γίνει ήρωας γι’ άλλη μια φορά, ένα αγόρι που ορθώνει το ανάστημα σ’ ένα παλιρροϊκό κύμα. Δεν μπορούσα να φανταστώ κανέναν άλλο πιθανό λόγο, και ήταν ηλίθιος λόγος, ακόμα κι αν δε μ’ έσπρωχνε έξω από τις πύλες την τελευταία στιγμή, εμένα , τη μόνη ανάμεσα στους δυο μας που είχε αντιμετωπίσει αληθινό αβυσσο-στόμα στο