Σχολομαντείο Μάθημα Πρώτο - Θανάσιμη εκπαίδευση

NAOM I NOB I K 10 ολομόναχη». Και άφησα έναν αξιοθρήνητα ψεύτικο λυγμό πά­ νω στο στήθος του. Δε θα το πιστέψετε, αλλά πήγε να βάλει το μπράτσο του γύρω μου και να με χτυπήσει καθησυχαστικά στον ώμο, τόσο αντανακλαστικά τού έρχονται αυτές οι αντιδράσεις. Του έριξα αγκωνιά στο στομάχι για να τον ξεκολλήσω από πάνω μου. Έκανε έναν ήχο σαν γουφ σκύλου και τρέκλισε προς τα πίσω για να με κοιτάξει σαν χάννος. «Δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου, ανυπόφορο φίδι κολοβό» είπα. «Μείνε μακριά μου αλλιώς θα το μετανιώσεις». Τον έσπρωξα άλλο ένα βήμα πιο πίσω και κοπάνησα με δύναμη την πόρτα ανάμεσά μας – παρά λίγα μόνο εκατοστά τη γλίτω­ σε η άκρη της γαμψής του μύτης. Για μια στιγμή είχα την ικανοποίηση να δω το βλέμμα τέλειας σύγχυσης στο πρόσωπό του, προτού χαθεί από μπροστά μου και μείνω μόνη με τη γυμνή μεταλλική πόρτα, με τη μεγάλη λιωμένη τρύπα εκεί όπου μέχρι πρότινος ήταν το πόμολο και η κλειδαριά. Ευχαριστώ πολύ, ήρωα. Αγριοκοίταξα την πόρτα και ύστερα γύρισα πίσω στο γραφείο μου, απ’ όπου είδα τον πολτό του ψυχοβόρου να εξαφανίζεται όλος ανάμεσα στις χαραμάδες του πατώματος, βγάζοντας ένα σφύριγμα σαν χαλασμένος σωλήνας ατμού, οπότε και μια τρομερή αποφορά σήψης πλημμύρισε το δωμά­ τιό μου. Ήμουν τόσο οργισμένη που χρειάστηκαν έξι προσπάθειες για να καταφέρω να κάνω ένα ξόρκι για να την εξαφανίσω. Έπειτα από την τέταρτη προσπάθεια, σηκώθηκα όρθια και εκσφενδόνισα την τελευταία σκοροφαγωμένη αρχαία περγα­ μηνή στο αδιαπέραστο σκοτάδι στην άλλη πλευρά του γρα­ φείου μου, ουρλιάζοντας με μανία: «Δε θέλω έναν στρατό από