Σχολομαντείο Μάθημα Πρώτο - Θανάσιμη εκπαίδευση

ΘΑΝΑ Σ Ι ΜΗ Ε ΚΠΑ Ι Δ Ε Υ ΣΗ 9 πρόσωπο ή τίποτα τέτοιο. Eίχε μεγάλη γαμψή μύτη που ίσως μια μέρα θα φαινόταν εντυπωσιακή –όταν θα μεγάλωνε ανα­ λόγως και το υπόλοιπο πρόσωπό του– αλλά που προς το πα­ ρόν ήταν απλά υπερβολικά μεγάλη, ενώ ιδρώτας έσταζε απ’ το μέτωπό του, όπου είχαν κολλήσει τα ασημόγκριζα μαλλιά του που ήθελαν κόψιμο εδώ και τουλάχιστον τρεις βδομάδες. Ο Ωρίωνας περνάει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του πίσω από ένα αδιαπέραστο κέλυφος πιστών οπαδών, οπότε ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν τόσο κοντά του. Ίσιωσε το σώμα του και σκούπισε τον ιδρώτα με το μπράτσο του. «Είσαι καλά;… Γκαλ δε σε λένε;» μου είπε, απλά για να ρίξει αλάτι στην πληγή. Τρία χρόνια ήμασταν στο ίδιο τμήμα του εργαστηρίου αλχημείας. «Ναι, να ’ναι καλά η απύθμενη μανία σου για όποιο σκο­ τεινό πράγμα τύχει να τρυπώσει εδώ πέρα» είπα παγερά. «Και όχι, δε με λένε Γκαλ, ποτέ δε με έλεγαν Γκαλ, με λένε Γκαλά­ ντριελ» –μη με κοιτάτε, δεν ήταν δική μου ιδέα το όνομα– «κι αν σου φαίνονται πάρα πολλές συλλαβές για να τις πεις με τη μία, απαντώ και στο Ελ». Το κεφάλι του τινάχτηκε και με κοίταξε ανοιγοκλείνοντας τα μάτια, με ανοιχτό στόμα. «Ω. Ε. Α – συγγνώμη;» είπε, με τη φωνή του να δυναμώνει με κάθε συλλαβή, σάμπως να μην καταλάβαινε τι γινόταν. «Όχι, όχι» είπα. «Εγώ συγγνώμη. Προφανώς δεν έχω μπει στο πετσί του ρόλου μου». Έφερα μελοδραματικά το χέρι στο κούτελό μου. «Ωρίωνα, δε φαντάζεσαι πόσο πολύ τρόμαξα» είπα ξέπνοη, και έπεσα πάνω του. Παραπάτησε λιγάκι, είχα­ με το ίδιο ύψος. «Δόξα τω Θεώ που ήσουν εδώ για να με σώσεις, ποτέ δε θα κατάφερνα να τα βγάλω πέρα μ’ έναν ψυχοβόρο