Σχολομαντείο Μάθημα Πρώτο - Θανάσιμη εκπαίδευση

ΘΑΝΑ Σ Ι ΜΗ Ε ΚΠΑ Ι Δ Ε Υ ΣΗ 25 ματικό ξόρκι μπροστά τους, όλοι λένε «Πο πο» και «Τι φοβερό» αλλά την αμέσως επόμενη μέρα το γυρίζουν στο «Τι μανιτάρια ήταν αυτά, ρε φίλε!». Και ύστερα με αποφεύγουν ακόμα πε­ ρισσότερο. Δε θέλω να βρίσκομαι εδώ , αλλά δε θέλω να βρί­ σκομαι ούτε εκεί. Ω, εντάξει, αυτό είναι ψέμα, φυσικά. Συνεχώς ονειροπολώ ότι γυρίζω σπίτι. Φροντίζω να περιορίζω τις ονειροπολήσεις μου σε ένα πεντάλεπτο τη μέρα, οπότε πηγαίνω και στέκομαι μπροστά στον εξαεριστήρα του τοίχου, κρατώντας τη μέγιστη δυνατή απόσταση ασφαλείας, που συγχρόνως όμως μου επι­ τρέπει να νιώθω την κίνηση του αέρα. Και ύστερα κλείνω τα μάτια και κολλάω τα χέρια στο πρόσωπό μου ώστε να εμπο­ δίσω τις μυρωδιές καμένου λαδιού και φίνου παλαιωμένου ιδρώτα, παριστάνοντας ότι στη θέση τους εισπνέω ευωδιές νοτισμένου χώματος και ξερού δεντρολίβανου και καρότων ψημένων με βούτυρο, και ότι ακούω τον άνεμο να θροΐζει ανά­ μεσα στα δέντρα, και ότι αν ανοίξω τα μάτια μου θα είμαι ξαπλωμένη ανάσκελα σ’ ένα ξέφωτο και ότι ο ήλιος μόλις κρύ­ φτηκε πίσω από ένα σύννεφο. Θα αντάλλαζα στη στιγμή το δωμάτιό μου με το γιούρτ στο δάσος, έστω και μετά από δύο βδομάδες αδιάκοπης βροχής, όταν όλα μου τα πράγματα έχουν αρχίσει να βγάζουν μούχλα. Καλύτερη η μούχλα από το γλυ­ κερό άρωμα ψυχοβόρου. Μέχρι και οι άνθρωποι μου λείπουν, πράγμα που θ’ αρνιόμουν να πιστέψω αν μου το έλεγαν πριν· αλλά μετά από τρία χρόνια εδώ μέσα, θα ζητούσα μέχρι και από τη Φιλίππα Ουάξ μια αγκαλίτσα, έτσι και ξανάβλεπα την ξινισμένη μούρη με το σουφρωμένο στόμα της. Εντάξει, όχι, δε θα το έκανα, και είμαι σίγουρη πως όλα αυτά τα συναισθήματα θα άλλαζαν άρδην μέσα σε μια βδομά