Σχολομαντείο Μάθημα Πρώτο - Θανάσιμη εκπαίδευση

NAOM I NOB I K 22 ραδοσιακά ήθη. Εδώ αρνιόντουσαν να φάνε κρέας, σιγά να μην αποσπούσαν μάλα. Η μαμά δέχτηκε ευχαρίστως να μείνει μαζί τους, αλλά κι εκείνοι ενθουσιάστηκαν που θα ζούσαμε εκεί. Δεν ήξεραν καν τι είχε συμβεί στον μπαμπά. Η τελευταία φορά που είχαν μάθει νέα του ήταν στο τέλος του πρώτου του έτους στο Σχολομαντείο. Πριν την αποφοίτηση, οι τελειόφοι­ τοι συγκεντρώνουν σημειώματα απ’ όλους εμάς τους υπόλοι­ πους. Έχω ήδη γράψει το δικό μου για φέτος, και έχω δώσει αντίγραφα σε κάποια παιδιά από τη σύναξη του Λονδίνου. Είναι σύντομο και γλυκό: Είμαι ακόμη ζωντανή, τα πάω μια χαρά με τα μαθήματα. Ήμουν αναγκασμένη να γράψω τόσο λίγα ώστε να μην έχει κανείς τους λόγο να αρνηθεί να το προ­ σθέσει στον φάκελό του, γιατί διαφορετικά δε θα το έκαναν. Ένα τέτοιο σημείωμα έστειλε και ο μπαμπάς στους δικούς του για να τους ενημερώσει ότι είχε καταφέρει να μείνει ζω­ ντανός μέχρι τότε. Αλλά μετά δε βγήκε ποτέ αποδώ. Ήταν άλλο ένα από τα εκατοντάδες παιδιά που τα έφαγε η μαρμάγκα αυτού του μέρους. Όταν η μαμά ανακάλυψε τελικά την οικο­ γένειά του και τους ενημέρωσε για την ύπαρξή μου, ένιωσαν σαν να έπαιρναν πίσω ένα μικρό κομμάτι του μπαμπά. Μας έστειλαν αεροπορικά εισιτήρια για να πάμε εκεί, και η μαμά αποχαιρέτησε όλο τον κόσμο στο κοινόβιο, μάζεψε όλα μας τα υπάρχοντα και με πήρε να φύγουμε. Αλλά όταν φτάσαμε εκεί, η προγιαγιά μου μου έριξε μια ματιά και αμέσως έπαθε κρίση, καθώς είδε όραμα ότι η ψυχή μου ήταν σκοτεινή και ότι θα έφερνα θάνατο και καταστροφή σε όλες τις συνάξεις του κόσμου αν δε με σταματούσαν. Ο παππούς μου και τα αδέλφια του προσπάθησαν μάλιστα να με σταματήσουν επιτόπου. Ήταν η μοναδική φορά που η μαμά