Σχολομαντείο Μάθημα Δεύτερο - Ο τελευταίος απόφοιτος

Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι ΟΣ ΑΠΟΦΟ Ι ΤΟΣ 15 βάνι, τα σιφόνια στο πάτωμα και τους εξαεριστήρες στους τοίχους, όλα εκείνα τα πράγματα, δηλαδή, από τα οποία θα έπρεπε να φυλάγονται στο μέλλον. Τα τελευταία πτυσσόμενα τραπέζια επέστρεφαν βιαστικά στις θέσεις τους στον χώρο που είχαν αφήσει κενό προκειμένου να χωρέσει το ποτάμι των πρωτοετών, και ξεδιπλώνονταν με τριξίματα και κρότους. Η φίλη μου η Νκόγιο (άραγε μπορούσα να τη θεωρώ κι αυτήν φίλη μου; Σκεφτόμουν πως ίσως μπορούσα, αλλά επειδή δεν είχα λάβει ακόμη την επίσημη σκαλιστή πλακέτα, είπα να συ­ νεχίσω να αναρωτιέμαι για λίγο) είχε βγει από την ουρά πριν από μένα, παρέα με τους κολλητούς της, και είχε πιάσει ένα από τα καλύτερα τραπέζια – βρισκόταν στον δακτύλιο ακριβώς ανάμεσα στους τοίχους και στον μπουφέ, κάτω από μόλις δύο πλακάκια οροφής, ενώ το κοντινότερο σιφόνι απείχε τέσσερα τραπέζια. Τώρα σηκώθηκε στις μύτες και μας έκανε νόημα να πάμε εκεί. Ξεχώριζε εύκολα από την ολοκαίνουρια μπλούζα και το φαρδύ παντελόνι που φορούσε. Είχαν και τα δύο ένα όμορφο εμπριμέ μοτίβο με μπερδεμένες κυματιστές γραμμές, που ήμουν σχεδόν σίγουρη πως περιείχαν μαγικές επωδές στην ύφανσή τους. Αυτή τη μέρα, όλοι πρωτοφοράμε το ένα και­ νούριο σύνολο ανά έτος που οι περισσότεροι φέραμε μαζί μας από την αρχή του Σχολομαντείου –δυστυχώς, η δική μου γκαρ­ νταρόμπα είχε γίνει στάχτη τον πρώτο χρόνο– και η Νκόγιο είχε φυλάξει προφανώς το συγκεκριμένο για το τελευταίο έτος. Ο Τζουάνι έφερνε δύο μεγάλες κανάτες νερό, ενώ η Κόρα είχε αναλάβει να τοποθετήσει μαγικά προστατευτικά στην περίμετρο. Ήταν παράξενο να διασχίζουμε την καφετέρια για να πάμε στο τραπέζι τους. Ακόμα και αν δε μας είχαν προσκαλέσει αυτοί,