Σχολομαντείο Μάθημα Δεύτερο - Ο τελευταίος απόφοιτος

Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι ΟΣ ΑΠΟΦΟ Ι ΤΟΣ 13 τους το παιδί –η μαμά είχε ζητήσει από τους γονείς του να στερήσουν αυτή τη δυνατότητα από το ίδιο τους το παιδί– μόνο και μόνο για να μου στείλει την προειδοποίηση. «Τέλεια» είπα στρυφνά. «Ορίστε, φάε αυτό». Έδωσα και σ’ αυτόν ένα από τα κομματάκια του σημειώματος. Θα πρέπει να το χρεια­ ζόταν περισσότερο από ποτέ άλλοτε στη ζωή του, τη στιγμή που είχε μόλις ρουφηχτεί μέσα στο Σχολομαντείο, το οποίο ναι μεν είναι καλύτερο από τον σχεδόν αναπόφευκτο θάνατο που περιμένει τα παιδιά των μάγων απέξω, αλλά όχι και πολύ. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε ο μπουφές, και ο χαμός που έγινε μετά έδιωξε τις σκοτεινές σκέψεις μου. Την ώρα που μπήκαμε στην ουρά όμως, η Λιου με ρώτησε χαμηλόφωνα: «Όλα καλά;». Την κοίταξα ανέκφραστα. Δεν είχε διαβάσει τη σκέψη μου ή τίποτα τέτοιο, απλά η Λιου έχει την ικανότητα να παρατηρεί και τις παραμικρές λεπτομέρειες και να συνδυάζει τα γεγονό­ τα, και τώρα έδειχνε την τσέπη μου, όπου είχα βάλει το τελευ­ ταίο κομμάτι του σημειώματος – του σημειώματος που το περιεχόμενό του δεν είχα εκμυστηρευτεί σε κανέναν, παρότι μοίρασα τα κομμάτια με την επωδό που κανονικά θα έπρεπε να είχε αποκλείσει κάθε σκοτεινή σκέψη. Όχι, ο λόγος που είχα σαστίσει ήταν βασικά… ότι με ρώτησε. Δεν ήμουν συνη­ θισμένη να με ρωτούν αν είμαι καλά, ούτε, εδώ που τα λέμε, να παρατηρούν καν πότε είμαι ταραγμένη. Εκτός και αν είμαι τόσο ταραγμένη που αρχίζω να δίνω την εντύπωση ότι είμαι έτοιμη να βάλω φωτιά στους γύρω μου, πράγμα που είναι αλή­ θεια ότι μου συμβαίνει όχι και τόσο σπάνια. Χρειάστηκε να το σκεφτώ προτού αποφασίσω ότι τελικά δεν ήθελα να μιλήσω για το σημείωμα. Πρώτη φορά μου δινό­ ταν η δυνατότητα επιλογής. Και το γεγονός ότι μου είχε δοθεί