Σχολομαντείο Μάθημα Δεύτερο - Ο τελευταίος απόφοιτος

Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι ΟΣ ΑΠΟΦΟ Ι ΤΟΣ 11 ας πούμε– τίποτα δε μου είχε λείψει όσο η μαμά. Αυτό ακριβώς μου χάρισε το ξόρκι: την αίσθηση ότι ήμουν κουλουριασμένη στο κρεβάτι της, με το κεφάλι μου ακουμπισμένο στα γόνατά της, με το χέρι της να μου χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά, με τη μυρωδιά των βοτάνων που χρησιμοποιεί, τα αμυδρά κοάσμα­ τα των βατράχων έξω από την ανοιχτή πόρτα και το νοτισμέ­ νο χώμα της ουαλικής άνοιξης. Και είναι αλήθεια ότι το ηθικό μου θα είχε αναπτερωθεί τρομερά αν την ίδια στιγμή δεν ήμουν τόσο αγχωμένη για το τι ακριβώς προσπαθούσε να μου πει σχετικά με τον Ωρίωνα. Υπήρχαν άπειρα διασκεδαστικά ενδεχόμενα. Το καλύτερο απ’ όλα ήταν πως ο Ωρίωνας ήταν καταδικασμένος να πεθάνει νέος και με φριχτό τρόπο, το οποίο, αν λάβουμε υπόψη τη ροπή του στις παλικαριές, ήταν έτσι κι αλλιώς μια εύλογη πι­ θανότητα. Δυστυχώς, το να τα μπλέξω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μ’ έναν καταδικασμένο ήρωα δεν είναι από τα πράγμα­ τα από τα οποία θα προσπαθούσε να με αποτρέψει η μαμά, η οποία ανήκει ολόψυχα στη σχολή σκέψης του «μάζεψε τα ρόδα όσο είναι ακόμη καιρός» και του «άδραξε τη μέρα » . Η μαμά θα προσπαθούσε να με αποτρέψει μόνο από κάτι κακό, όχι από κάτι οδυνηρό. Επομένως, ο Ωρίωνας ήταν προ­ φανώς ο πιο ιδιοφυής μαλάφρων όλων των εποχών, ο οποίος έκρυβε τα μοχθηρά του σχέδια σώζοντας ξανά και ξανά τη ζωή όλων των παιδιών, ώστε να μπορέσει… ξέρω γω… να τα σκο­ τώσει μόνος του αργότερα; Ή μπορεί η μαμά να ανησυχούσε ότι ήταν τόσο εκνευριστικός που θα έσπρωχνε εμένα να γίνω η πιο ιδιοφυής μαλάφρων όλων των εποχών, το οποίο ήταν ακόμα πιο εύλογη πιθανότητα, αφού υποτίθεται πως αυτό είναι έτσι κι αλλιώς το πεπρωμένο μου.