Σχολομαντείο Μάθημα Δεύτερο - Ο τελευταίος απόφοιτος

Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι ΟΣ ΑΠΟΦΟ Ι ΤΟΣ 21 Και είχα φίλους. Αυτό το τελευταίο ήταν πιο εξωπραγματικό ακόμα και από το γεγονός ότι είχα καταφέρει να επιβιώσω τόσο καιρό ώστε να γίνω τελειόφοιτη, και το χρωστούσα… το χρωστούσα εξολοκλήρου στον Ωρίωνα Λέικ. Και για να πω την αλήθεια, δε μ’ ένοιαζε ποιο θα ήταν το τίμημα. Γιατί τίμη­ μα θα υπήρχε, δεν το συζητώ. Η μαμά δε μου είχε στείλει την προειδοποίηση έτσι, χωρίς λόγο. Αλλά δε μ’ ένοιαζε. Θα το πλήρωνα, όποιο κι αν ήταν. Και με το που το έθεσα με αυτούς τους όρους στο κεφάλι μου, σταμάτησα να αγχώνομαι για το σημείωμα. Ούτε που ευχόμουν πλέον να μη μου το είχε στείλει η μαμά. Ήταν αναγκασμένη να μου το στείλει, γιατί με αγαπούσε και δεν είχε ιδέα τι μέρος του λόγου ήταν ο Ωρίωνας – θα ήταν αδύ­ νατον να μην προσπαθήσει να με αποτρέψει αν ήξερε πως είχα πάρει τον στραβό δρόμο για χάρη του. Και χάρη στο σημείωμα μπορούσα να σφίξω την αγάπη της πάνω στο στή­ θος μου, και να τη νιώσω… και παρ’ όλα αυτά να αποφασίσω ότι ήμουν έτοιμη να πληρώσω. Έβαλα τα δάχτυλα στην τσέ­ πη μου για να αγγίξω το τελευταίο κομμάτι του σημειώματος που είχα κρατήσει, το κομμάτι που έγραφε θάρρος πάνω του. Το έφαγα το ίδιο βράδυ πριν κοιμηθώ, ξαπλωμένη στο στενό μου κρεβάτι στον χαμηλότερο όροφο του Σχολομαντείου, και ονειρεύτηκα πως ήμουν πάλι μικρή και έτρεχα σ’ έναν πλατύ αγρό με φουντωτό χορτάρι και ψηλά μαβιά λουλούδια ολό­ γυρά μου, ήσυχη ότι η μαμά ήταν κοντά και με πρόσεχε και χαιρόταν που ήμουν ευτυχισμένη.