Σχολομαντείο Μάθημα Δεύτερο - Ο τελευταίος απόφοιτος

Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι ΟΣ ΑΠΟΦΟ Ι ΤΟΣ 19 κιμαδόπιτα. Αν έπεφτες σε χάλια μέρα, τότε η πίτα μπορεί να περιείχε πραγματικό βοσκό. Ανεξαρτήτως ονόματος, ήταν ακόμη τόσο ζεστή που άχνιζε, όχι ότι ο Ωρίωνας έδειχνε να εκτιμά τη σπάνια αχνιστή της κατάσταση. «Θα το διαπιστώσουμε στο τέλος του έτους, όταν έρθει η σειρά μας να τα βάλουμε με το θεριό» είπα. Φυσικά, αν δεν είχαμε καταφέρει να κάνουμε τη μηχανή να λειτουργήσει, τό­ τε οι προηγούμενοι τελειόφοιτοι είχαν απλά ριχτεί ανάμεσα σε μια ορδή από λιμασμένα, εξαγριωμένα και ήδη λυσσασμένα μαλαφικάρια, και μάλλον είχαν γίνει ομαδικώς κομματάκια πριν καν προλάβουν να φτάσουν στις πύλες. Και το ίδιο φα­ νταστικά θα περνούσε και η δική μας τάξη σε τριακόσιες εξή­ ντα πέντε μέρες (και σήμερα). Το οποίο ήταν πολύ ευχάριστη σκέψη, και γι’ αυτό δεν απευθυνόμουν μόνο στον Ωρίωνα αλ­ λά και στον εαυτό μου όταν πρόσθεσα: «Και καθώς δεν είναι δυνατόν να μάθουμε νωρίτερα τι συνέβη εκεί κάτω, δεν υπάρ­ χει κανένας λόγος να το σκεφτόμαστε από τώρα. Οπότε, μή­ πως μπορείς να σταματήσεις να κάνεις νιανιά το φαγάκι σου; Μου χαλάς την όρεξη». Δε μου απάντησε, μόνο στριφογύρισε τα μάτια του και έχω­ σε θεατρινίστικα μια τεράστια κουταλιά στο στόμα του. Αλλά αυτή του η κίνηση έδωσε στον εγκέφαλό του την ευκαιρία να αντιληφθεί πως ήταν ένας υποσιτισμένος έφηβος, οπότε άρ­ χισε να καταβροχθίζει το φαγητό του πολύ σχολαστικά. «Αν πέτυχε η επισκευή, πόσο καιρό λες να κρατήσει;» ρώ­ τησε μία από τις άλλες φίλες της Νκόγιο, ένα κορίτσι από τη σύναξη του Λάγος, που είχε καθίσει μια θέση πριν το τέρμα του τραπεζιού, μόνο και μόνο για να έχει πρόσβαση. Άλλη μια καλή ερώτηση στην οποία δεν είχα απάντηση, αφού δεν ήμουν